Lezersrecensie
Eenzaamheid van Hans Stolp
Ik was nieuwsgierig naar dit boek, zowel naar de inhoud als naar de schrijver: het was voor mij een eerste kennismaking met Hans Stolp. Ik vind de uitvoering prachtig: hardcover omslag met een mooi beeldende foto daarop, alsook het formaat en de dikte van het boek, dat handzaam is en uitnodigt tot lezen. Ik had een beetje een boek verwacht over de huidige maatschappij en de daarin ontstane eenzaamheid, de oppervlakkigheid, ons individualisme enz. en ik was benieuwd of er ook iets gezegd zou worden over de innerlijke eenzaamheid van elk mens: ‘al eenzaamheid’.
Ik werd daarin niet teleurgesteld: dit komt volop aan bod, loopt als een rode draad door het boek heen; iedereen maakt perioden door waarin hij zich eenzaam kan voelen; voorbeelden worden genoeg genoemd, maar ook dat de eenzaamheid al kan ontstaan bij de geboorte – de val uit het geestelijke rijk naar de aardse werkelijkheid -, door het niet gezien/geaccepteerd/gesteund worden in de jeugd, verlieservaringen en de verharding in onze tijd.
Er wordt veel aangeroerd: sociale vs emotionele eenzaamheid (die elkaar ook weer onderling beïnvloeden natuurlijk), onmetelijke eenzaamheid, die niet voortkomt uit een gebrek aan relaties, maar die voortkomt uit het innerlijk (existentiële eenzaamheid): onze eenzaamheid is een realiteit van onze ziel en moet niet zozeer worden opgelost, als wel worden doorgemaakt.
Ik vond het heel interessant en verhelderend om te lezen over de verschillende cultuurperiodes waar de mensheid als geheel doorheen gaat en in welke periode wij momenteel met z’n allen zitten: die van het ontwikkelen van een nieuw vermogen, nl. bewust zijn en worden van onze binnenwereld. Eenzaamheid is vanuit dit perspectief gezien niet puur negatief (iets wat bestreden dient te worden), maar geeft de ruimte die nodig is om onze binnenwereld te ontdekken en het gezag hierover te aanvaarden. Belangrijk is daarbij om onze eenzaamheid te leren accepteren en ermee te leren leven.
Ook hoe religies/stromingen tegen eenzaamheid aankijken, komt aan de orde. Wat mij met name raakte is dat in ieder mens een stukje eenzaamheid zit, meestal diep verborgen – verborgen leed -, dat de oorzaak kan zijn van veel problemen, omdat we het ons niet bewust zijn; het vraagt nogal wat geduld en volharding om ons innerlijke werk te doen, waardoor we geestelijk sterker worden en we de verbinding met ons eigen hart weer kunnen gaan ervaren. Dit is het proces dat momenteel heel actueel is voor mij en ik vond een soort van erkenning in het teruglezen hiervan in dit boekje. Een troost ook, omdat er dus kennelijk veel meer mensen door deze fase heengaan, het zelfs besloten ligt hier doorheen te gaan als mensheid, gezien de cultuurperiode waar we met z’n allen in leven. Dat is een intensief proces, dat naast alle pijn, verdriet, frustratie en wanhoop óók vreugde en zelfvervulling geeft.
Bewustwording is de sleutel; ook vanuit de wetenschap komt deze conclusie: persoonlijke ontwikkeling en bewustzijn zijn belangrijker dan rationele kennis: ontwikkeling van het denken (zoals we dat lang nastreefden) maakt eenzaam. Dit is mij uit het hart gegrepen, net als het pleidooi om in het onderwijs vakken in te voeren, die gaan over persoonlijke groei, het ontdekken van de eigen binnenwereld en leren omgaan met emoties – kortom “Lessen in levenskunst”. We zitten momenteel in een omwenteling van de autoriteit buiten onszelf zoeken naar het eigen innerlijk. Het bewust worden van de binnenwereld brengt ons in contact met een hogere wereld die voor het denken niet toegankelijk is: de geestelijke wereld.
Voor het antwoord op de vraag “Hebben lijden en eenzaamheid zin?” is het belangrijk om te kijken welke van de volgende drie stromingen het beste bij je past:
- Het is zinloos en moet bestreden worden.
- Er bestaat zin in het lijden – oude dogma’s van de kerk zijn hierbij de leidraad.
- Inzicht dat de gang door de eenzaamheid ons tot een geestelijk rijker mens kan maken – leidraad hierbij is de eigen ervaring.
Mooi boek dat veel aspecten van eenzaamheid aanraakt, teveel om hier allemaal te noemen. Ik zou het boek zeker aanraden aan andere mensen. Ik vind het een boek met een duidelijke positieve boodschap, nl. dat bewustwording het antwoord is. Door het lezen van dit boek ben ik nieuwsgierig geworden naar andere boeken van Hans Stolp.
Ik werd daarin niet teleurgesteld: dit komt volop aan bod, loopt als een rode draad door het boek heen; iedereen maakt perioden door waarin hij zich eenzaam kan voelen; voorbeelden worden genoeg genoemd, maar ook dat de eenzaamheid al kan ontstaan bij de geboorte – de val uit het geestelijke rijk naar de aardse werkelijkheid -, door het niet gezien/geaccepteerd/gesteund worden in de jeugd, verlieservaringen en de verharding in onze tijd.
Er wordt veel aangeroerd: sociale vs emotionele eenzaamheid (die elkaar ook weer onderling beïnvloeden natuurlijk), onmetelijke eenzaamheid, die niet voortkomt uit een gebrek aan relaties, maar die voortkomt uit het innerlijk (existentiële eenzaamheid): onze eenzaamheid is een realiteit van onze ziel en moet niet zozeer worden opgelost, als wel worden doorgemaakt.
Ik vond het heel interessant en verhelderend om te lezen over de verschillende cultuurperiodes waar de mensheid als geheel doorheen gaat en in welke periode wij momenteel met z’n allen zitten: die van het ontwikkelen van een nieuw vermogen, nl. bewust zijn en worden van onze binnenwereld. Eenzaamheid is vanuit dit perspectief gezien niet puur negatief (iets wat bestreden dient te worden), maar geeft de ruimte die nodig is om onze binnenwereld te ontdekken en het gezag hierover te aanvaarden. Belangrijk is daarbij om onze eenzaamheid te leren accepteren en ermee te leren leven.
Ook hoe religies/stromingen tegen eenzaamheid aankijken, komt aan de orde. Wat mij met name raakte is dat in ieder mens een stukje eenzaamheid zit, meestal diep verborgen – verborgen leed -, dat de oorzaak kan zijn van veel problemen, omdat we het ons niet bewust zijn; het vraagt nogal wat geduld en volharding om ons innerlijke werk te doen, waardoor we geestelijk sterker worden en we de verbinding met ons eigen hart weer kunnen gaan ervaren. Dit is het proces dat momenteel heel actueel is voor mij en ik vond een soort van erkenning in het teruglezen hiervan in dit boekje. Een troost ook, omdat er dus kennelijk veel meer mensen door deze fase heengaan, het zelfs besloten ligt hier doorheen te gaan als mensheid, gezien de cultuurperiode waar we met z’n allen in leven. Dat is een intensief proces, dat naast alle pijn, verdriet, frustratie en wanhoop óók vreugde en zelfvervulling geeft.
Bewustwording is de sleutel; ook vanuit de wetenschap komt deze conclusie: persoonlijke ontwikkeling en bewustzijn zijn belangrijker dan rationele kennis: ontwikkeling van het denken (zoals we dat lang nastreefden) maakt eenzaam. Dit is mij uit het hart gegrepen, net als het pleidooi om in het onderwijs vakken in te voeren, die gaan over persoonlijke groei, het ontdekken van de eigen binnenwereld en leren omgaan met emoties – kortom “Lessen in levenskunst”. We zitten momenteel in een omwenteling van de autoriteit buiten onszelf zoeken naar het eigen innerlijk. Het bewust worden van de binnenwereld brengt ons in contact met een hogere wereld die voor het denken niet toegankelijk is: de geestelijke wereld.
Voor het antwoord op de vraag “Hebben lijden en eenzaamheid zin?” is het belangrijk om te kijken welke van de volgende drie stromingen het beste bij je past:
- Het is zinloos en moet bestreden worden.
- Er bestaat zin in het lijden – oude dogma’s van de kerk zijn hierbij de leidraad.
- Inzicht dat de gang door de eenzaamheid ons tot een geestelijk rijker mens kan maken – leidraad hierbij is de eigen ervaring.
Mooi boek dat veel aspecten van eenzaamheid aanraakt, teveel om hier allemaal te noemen. Ik zou het boek zeker aanraden aan andere mensen. Ik vind het een boek met een duidelijke positieve boodschap, nl. dat bewustwording het antwoord is. Door het lezen van dit boek ben ik nieuwsgierig geworden naar andere boeken van Hans Stolp.
1
Reageer op deze recensie
