"Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor" van Renate Dorrestein

Anders dan de titel doet vermoeden, is het boek niet één grote opsomming van de seksuele belevenissen van de zoon van de hoofdpersoon tegenover de hulpbehoevendheid van zijn oma, die plotseling weer verzorgd moet worden als een kind. De titel is één van de vele gedachtenspinsels van hoofdpersoon Heleen, als zij ineens de begeleiding en zorg voor haar moeder erbij krijgt, als deze wordt getroffen door een herseninfarct. Ze zit zelf in de overgang, wordt geplaagd door opvliegers en sterke stemmingswisselingen en ze worstelt met schuldgevoelens jegens haar man Peter, omdat ze geen zin meer heeft in seks, waardoor ze hem op afstand houdt. Haar zoon Storm is aan het fietsen in Australië; ze probeert dochter Lizzy voor moeilijkheden te behoeden, ze vindt het moeilijk te accepteren dat deze geen interesse heeft voor make-up, mooie kleren en veel vriendinnen, maar dat haar leven draait om de dieren van het dierenasiel.
Mijn moeder kreeg jaren geleden de ziekte van Alzheimer; er waren best overeenkomsten tussen de verschijnselen van mijn moeders Alzheimer en het herseninfarct van de moeder van Heleen; ook de situaties en emoties waar je als dochter mee te maken krijgt, als je moeder zoiets treft, kenden veel overeenkomsten. Renate Dorrestein beschrijft zó goed de dialoog in het hoofd van hoofdpersoon Heleen, haar schuldgevoel, omdat wat ze ook doet, nooit genoeg lijkt te zijn en ook de schaamte over haar eigen gedachten. Ze ziet zichzelf telkens opnieuw geplaatst voor nieuwe dilemma’s m.b.t. de situatie van haar moeder, moet als gevolg daarvan veel keuzes maken. De wanhoop en machteloosheid van Heleen zijn invoelbaar, net als haar strijd om alles zo goed mogelijk te willen doen: een goede dochter zijn voor haar moeder, een goede moeder zijn voor haar kinderen, een goede echtgenote zijn en het zich blijven inzetten voor haar werk in de kwekerij, die ze samen met haar man Peter runt. In het boek komt heel goed de tegenstelling naar voren tussen momenten van helderheid van ma en haar totale verwarring, waardoor ze vreemd gaat praten - “geen beschikking meer heeft over woorden”-, gekke dingen gaat doen en zichzelf heel vaak niet meer in de hand heeft. Mooi en vermakelijk is het om te lezen, dat de moeder toch ook haar eigen temperament behoudt.
Door een gebeurtenis op haar zevende is de relatie van Heleen met haar moeder verstoord geraakt. Gaandeweg het boek wordt duidelijk dat dit nog steeds een rol speelt in het leven van Heleen, nu vooral extra aangescherpt door de situatie met haar moeder. Er zit een mooie spanningsboog in het boek, doordat langzaam aan wordt toegewerkt naar de ‘onthulling’ van deze gebeurtenis. Het is een boek met een lach en een traan, soms heel schrijnend en triest, maar door de luchtige manier van schrijven, vol humor, kon ik het telkens opnieuw weer oppakken, als de somberheid en herkenning me teveel werden. Het boek heeft me erg geraakt en verrijkt met nieuwe gezichtspunten. Een boek uit het leven gegrepen!