May coffee kick in before reality

“May coffee kick in before reality.”
Yara is moe, heeft heel wat pijn en moet haar energielevel indelen om de dag door te kunnen komen. Ze kreeg de diagnose CVS – chronische vermoeidheidssyndroom – en weigert zichzelf als een zieke te zien. Haar vrienden helpen haar waar nodig, maar Yara haat de medelijdende blikken en sluit haar wat af. Ook wordt ze minder en minder meegevraagd naar feestjes omdat dit Yara toch geen goed zou doen. Haar zus Tessa is begaan met haar, maar blijft wat vaak op de achtergrond. Yara’s broer Corey zit voor een jaar in Amerika en leidt het leven dat eigenlijk voor haar was weggelegd. Voldoende ellende voor een zeventienjarige! Om aan de realiteit te ontsnappen vlucht Yara in Evol, een hyperrealistische virtuele wereld waarin een virus de bewoners dreigt over te nemen. In deze online wereld is Yara niet ziek, wordt ze niet moe, heeft ze geen pijn en kan ze zijn wie ze wilt zijn. Ze leert er de knappe Amir kennen. Door zich vele uren in Evol te wentelen, verliest ze haar grip op de realiteit. Nochtans is de realiteit mooier, maar Yara is blind voor al die liefde rondom haar. Tot Finn en zijn hond Sam haar leven letterlijk binnen botst en haar ogen opent. Een ontmoeting die Yara nog dagenlang kon voelen. Krijgt Yara met Sam wat terug wat meer grip op haar realiteit, haar wereld? Blijft Evol een veilige schuilplaats? Kan ze Evol van een ondergang behoeden? En welke plek krijgt Amir in haar leven?
*
*
Pamela Sharon goes virtual. Wie ik gisteren was is het tweede YA – boek van Pamela. Na de knaller De geur van groen bereikt ze moeiteloos – en wederom – hetzelfde adembenemende niveau. Deze YA gaat over een zeventienjarige met een chronische ziekte. Over de struggles waarmee ze te maken krijgt en de lange moeizame weg om deze diagnose te aanvaarden. Pamela Sharon bespreekt CVS op een heel open manier. De vele symptomen waar je als patiënt mee te maken krijgt worden onomwonden geïntegreerd bij het hoofdpersonage.
“‘ Het is niet alleen de pijn waar ik mee opsta, Finn. Het is ook de teleurstelling dat ik weet dat ik niet het beste uit die dag zal kunnen halen, dat er dingen zullen zijn die ik niet kan doen en dat er nooit een einde aan zal komen.’”
Het is zo hartverwarmend om te lezen hoe een volledig gezin, de vrienden incluis, zich snel een moeiteloos aanpassen aan Yara’s huidige situatie. Yara is met haar gat in de boter gevallen, al beseft ze dit nog niet. De stukken waar Yara haar toevlucht zoekt in Evol zijn cursief getypt en vaak krijg je een schermafbeelding te zien. Op die manier kan je je een beeld vormen hoe die online game eruit ziet. Sharon schrijft vlot, mooi, lief, begripvol en met oog voor gevoelens, angst, pijn en humor. Wie ik gisteren was is een ontroerend verhaal over aanvaarden en volhouden!