Run to the hell!

“Wanneer Dante in het jaar 1300 verdwaalt in een duister woud, belandt hij op een mysterieuze plek. Daar leert hij over de drie rijken van het hiernamaals, waar mensen heen gaan na hun dood. Dantes goddelijke komedie. De hel is een verslag van zijn reis door de onderwereld.”
Dantes reis brengt hem naar de hel, daarna het vagevuur om aan de hemel te eindigen. Opgedeeld in drie delen die cantica’s heten lees je in versvorm over die bijzondere reis.
“Nel mezzo del cammin di nostra vita…”
“Halverwege de reis van mijn leven, was ik verdwaald in een donker woud.” Op 35 – jarige leeftijd raakt Dante verstrikt in het bos en geraakt hij er niet meer uit. Hij komt drie keer een wild beest tegen (een panter, een leeuw en een wolvin) en hij wordt geholpen door Romeinse dichter Vergilius. Hij biedt Dante aan hem een andere weg te tonen, langs de hel door de Hellepoort om uit het woud te geraken.
“Alles werd, in de tijd voordat ik werd gesmeed,
voor d’ eeuwigheid geschapen, en ook ikzelf ben eeuwig:
laat alle hoop varen, gij die hier binnentreedt.”
Tijdens die tocht door de hel passeren Dante en Vergilius verschillende gradaties van zondaars. De buitenste kring bevat de minst erge zondaars en hoe meer naar beneden hoe erger de zonden. Zo ontmoet Dante eerst de ongedoopten om te eindigen in de derde zone van de negende kring bij de verraders van gasten. Wanneer Dante de hemel bereikt vangt hij een blik op van zijn geliefde Beatrice waar hij als kind altijd op verliefd is geweest.
*
*
Na Romeo & Julia, Frankenstein, Jekyll & Hyde en Dickens’ Kerstverhaal wordt het rijtje wereldklassiekers aangevuld met De goddelijke komedie. De hel. Lies Lavrijsen bewerkte en vertaalde de veertiende eeuwse tekst tot een hedendaagse en meer toegankelijkere versie. De versvorm is echt wel fameus wennen om te lezen, maar de toevoeging van de voetnoten compenseren die extra inspanning. Lies geeft extra uitleg in een wel heel losse en joviale sfeer waarin de historische personages wat duiding krijgen. Die informatie is verhelderend en duidelijk en in mijn geval zeker nodig! Ik had dit zeker nodig om het verhaal te kunnen snappen en kaderen binnen de tijd en ruimte waarin Dante zich bevindt.
“Ja hoor, een voetnoot bij het laatste woord! ‘Sterren’ is namelijk het laatste woord van elk van de drie cantica’s (‘De hel’, De louteringsberg’ en ‘De hemel’). Dante lijkt daarmee te willen zeggen dat het in de natuur van de mens ligt om steeds op iets hogers gericht te zijn, met name: God. Zo eindigt Dantes helletocht toch nog met een positieve (komt – ie, badumtssjj) noot!”