"De wereld lijkt er niet op gebouwd om zulke wonden te helen, tenzij je er hard naar op zoek gaat."

De schematherapie van psycholoog Jeffrey E. Young (Het kwetsbare kind), de hechtingstheorie van John Bowlby, symptomen van een posttraumatische stresssyndroom, Narrative Exposure Therapy, het gebied van Broca en imaginaire rescripting zijn slechts een aantal van de therapieën die kunnen ingezet worden bij het verlichten van een (jeugd)trauma. Heel wat onderzoeken, data verzamelingen, data - analyses, hypotheses werden op papier gezet over het verwerken van een trauma. Met deze theorieën zijn de slachtoffers niks, maar met de nodige hulp op het juiste moment wel. Schrijfster Lucia Van Den Brink schrijft met De geur van mijn moeder een hartverscheurende roman vol autobiografische elementen. Op jonge leeftijd trachtte ze zelf te overleven. Met haar boek hoopt ze hiermee mensen aan te zetten om hulp te zoeken in hun zoektocht naar genezing, naar verwerking van een opgelopen trauma.

“Mocht je in je jeugd zijn verwaarloosd, mishandeld of te maken hebben gekregen met seksueel geweld, dan vertel ik wat ik zou willen hebben horen: zoek hier professionele hulp bij.”

De achtjarige Lentl had deze hulp goed kunnen gebruiken, maar vond bij niemand gehoor. Niet bij een leraar, een familielid, een buur of een vriend. Dagelijks onderging ze verschillende vormen van mishandeling. Vooral emotionele en fysieke mishandelingen waren alledaagse kost. Wanneer Lentls moeder op een dag niet meer terugkeert naar huis, neemt Lentl de schuld op zich.

“Het regende op mama’s begrafenis. Ik droeg een regenjas, capuchon over mijn hoofd, en het enige wat ik hoorde waren de druppels op het plastic. Mijn vader stond naast me met een paraplu. Alleen wij twee waren er die dag. De kist zakte langzaam in de grond. Als ik naar de kist keek dan wilde ik heel graag dat er iemand boos op me werd. Het beste zou het zijn als ik een klap kreeg. Boze woorden mochten ook.”

Wat dan volgt is een vader die wegzakt in een oneindige bodem van woede en verdriet. Met slechts 1 persoon in de buurt om die opgekropte gevoelens uit te werken en een fles alcohol om zijn eenzaamheid te verdringen. Wanneer Lentl oud genoeg is verlaat ze het ouderlijke huis, maar ook een uitlaatklep om met haar verleden om te gaan. Die uitlaatklep vindt ze in het tatoeëren van haar huid.

“Ik doopte de naald in de inkt. De letters kwamen naast het witte litteken van het woord HELP te staan. Naaldpunt voor naaldpunt stak ik de woorden KLEINE TERINGLIJER in mijn arm. Het waren veel letters, het was veel werk, het kostte me dagen, maar dat was niet erg, want er leek niets belangrijkers in de wereld dan dit.”

Wat eerst haar toevlucht lijkt te zijn om haar verleden een plek te geven, wordt later een fundamentele opstap naar het aanvaarden van haar jongere zelf.
Lucia Van Den Brink gooit – opnieuw - een schrijvershengel uit met De geur van een moeder, haakt de lezer stevig vast en haalt je vervolgens resoluut binnen. En binnen mag je gerust letterlijk nemen, want het verhaal kómt binnen. Het blijft zelfs nog heel lang borrelen om je helemaal verweesd achter te laten. Een staande ovatie, Lucia!

Deze recensie verschijnt binnenkort ook op www.instagram.com/ine_leest