@ine_leest

Uit! De 25 - jarige Renke heeft en blog waarmee ze haar lezers wil boeien door het dagdagelijkse enkel waarheidsgetrouw te benaderen. Zonder fake happiness ...

... omdat we allemaal de mooiste foto's plaatsen, maar dat er in werkelijkheid iets anders aan de hand is.

Ze voorziet de foto van de waarheid en hoopt zo wat likes te scoren. Renkes verbazing is dan ook groot wanneer ze werkelijke post ontvangt. Ze leest de brief die van haar opa blijkt te zijn. Renke verneemt dat hij naar Japan is verhuisd om zo zijn grote dromen te verwezenlijken. De kranige opa houdt van karate en beoefent die sport onder leiding van zijn vriend Yamada. De brieven zijn dagboekfragmenten waarin Pieter Renke op de hoogte houdt van zijn leven, zijn ziekte, zijn liefdes ... In de envelop zit ook een kraanvogel. Die plooikunst zou geluk moeten brengen aan de ontvanger. Wanneer er in een volgende brief vermeld staat dat opa aan Renke een grote geldsom heeft overgemaakt, vraagt opa om naar Tokio te reizen. Renke waagt het er op en reist af naar Tokio om dan de reis te beëindigen in het dorpje van opa. Ze onthaast, vergeet haar blog en haar dagelijkse routine. Ze raakt helemaal in de ban van opa. Ze ontdekt waarom haar moeder en opa zo een slechte band hebben. Ze ondervindt wat de spierziekte ALS betekent. De dagboekfragmenten tellen af van 363. Dit omdat opa nog een jaar gekregen heeft van de dokter. Een jaar om af te tellen tot Pieters dood. Een jaar om alle vervlogen dromen achterna te gaan. Renke is zich daar niet van bewust en geniet van Tokio. Ze leert er een jongen kennen die haar, godzijdank, op sleeptouw neemt. Net voor haar vertrek belt haar mama haar op om te melden dat opa gestorven is. Ze moet onmiddellijk naar huis komen voor de uitvaart. Renke voelt haar slecht en het is totaal verkeerd om niet naar zijn huis in Japan te gaan. Ze volhardt en reist verder tot in het dorpje van opa. Het verdriet dat Renke voelt uit zich in de origami. Ze plooit kraanvogels tot haar vingers er van bloeden. Een symbolisch afscheid van een opa die eigenlijk al lang uit haar leven verdwenen was.
*
*
*
Prachtig schrijfwerk heb je geleverd, Lucia van den Brink. De cover is adembenemend mooi en het verhaal alsnog mooier. De manier van schrijven is heel soepel en je bent heel snel mee in het verhaal. De dosis humor is gevat en zorgt voor de nodige ontlading tussen de emotionele passages.

... Zijn lach ontblootte zijn rommelige gebit. Hij had tanden die me deden denken aan mijn oude boekenkast in Nederland, waarvan de boeken allemaal een eigen hoogte en breedte hadden, geen twee gelijk aan elkaar.

Het ganse boek is een verwerkingsproces. Zowel vanuit het perspectief van Renke als die van opa Pieter. Beide verwerken ze hun problemen. Beide krijgen ze hulp en steun uit onverwachte hoek. Dat de ziekte ALS een langzame aftakeling inhoudt staat gekend. Maar dat je als patiënt zelf het heft in handen neemt en de ganse behandeling de rug toekeert is sterk. Een verre reis maken, karate beoefenen, kraanvogels gaan opsporen ... het is heel inspirerend. Dat elk ieder maar de helft van de moed zou hebben zoals Pieter en Renke, dan jagen we tenminste onze dromen na.