Karma is a bitch

De 17 – jarige Tara verloor een aantal maanden geleden haar moeder aan kanker. Ze woont nu in bij haar tante Noor - de zus van haar mama – oom Jasper en neven Luuk en Daniël. Tara wordt verscheurd van verdriet, ze sluit zich af, ze trekt muren rond haar op en ontsnapt aan de realiteit door uren te schetsen. Haar examenjaar heeft ze niet afgewerkt ondanks de extra inspanningen van tante Noor om dit nog in haar eigen school te laten doorgaan. Na de zomer moet ze dus haar jaar overdoen in een nieuwe school te Brabant. Tijdens de zomervakantie gaan ze kamperen in de streek rond Cahors. Tara leert daar de twee zusjes Sophie en Eva kennen. Beide meiden hebben ook een groot verlies te verwerken. Hun grote broer Thom – met helderblauwe ogen en blonde krulletjes – krijgt Tara’s onverdeelde aandacht. Thom is muzikant en weet met zijn gitaar en zuivere stem Tara’s hart sneller te laten kloppen. Veel contact is er echter niet, want er schuilt iets droevigs in Thoms ogen. Tara vindt dat Thom haar wel in vertrouwen zal nemen als hij daar zelf klaar voor is. Om ook met zijn emoties om te gaan verliest Thom zich in liedjes schrijven, zingen en gitaar spelen. Met zijn zusjes Sophie en Eva is hij heel zorgzaam, liefdevol en enorm beschermend. De dagen op de camping zorgen ervoor dat er een unieke vriendschap ontstaat tussen Tara en Thom. Gekneld en overmand van verdriet is Thom precies de enige die Tara lijkt te begrijpen. Ondanks de enorme inspanningen die tante Noor, oom Jasper, Luuk en Daniël en haar beste vriendin Julia en haar moeder Marleen leveren, blijft Tara haar heel eenzaam voelen. Na de zomervakantie gaat ze vaak babysitten bij Sophie en Eva waardoor ze Thom nog vaak tegen het lijf loopt, maar ook op café duikt hij vaak op.
“‘It’s alright, it’s alright, it’s alright. You move in mysterious ways. It’s alright, it’s alright, it’s alright. You move in mysterious ways.’”
Tara en Thom sturen vaak appjes naar elkaar met liedjesteksten waardoor ze zich zo begrepen en gesteund voelen. Het verdriet krijgt een plekje en ze moeten voor elkaar niet doen alsof er niks aan de hand is. De band wordt hechter en intenser, toch duwt Thom Tara weg en blijft hij een groot geheim met zich meedragen. Kan Tara haar enorme verdriet een plekje geven? Kan Thom zichzelf rijmen met zijn traumatische verleden? En vooral; kunnen ze hun hart openzetten en hun liefde voor elkaar laten zien?

Jacodine van de Velde, wat doe je me toch aan?! Wat een emotionele rollercoaster! Eenmaal plaatsgenomen in een zitje onderga je de vele emotionele buitelingen. Je schreeuwt uit onmacht, verdriet en frustratie. Je wordt misselijk door de misverstanden en je stapt bevend af na het laatste hoofdstuk. Wil je deze rit nog eens aangaan? JA, maar niet onmiddellijk; de keel is rauw omdat je die brok meerdere keren mocht wegslikken. Je zicht is troebel door de tranen en je ademhaling is te oppervlakkig.
Na een kanjer van een proloog slik je die eerste tranen dus al weg. Hoofdpersonage Tara verloor enkele maanden geleden – na haar zestiende verjaardag – haar mama. Nu moet ze bij haar tantes gezin inwonen en elke dag mist ze haar moeder, haar thuis. Op verwachte dagen zoals verjaar – en feestdagen wordt ze overmeesterd door haar verdriet en gemis, maar ook op onverwachte momenten knalt haar verdriet door haar pantser. Jacodine vertelt over twee vertelperspectieven hoe Tara en Thom hun emotionele bagage elke dag meezeulen. Tara keert in zichzelf en Thom reageert agressief. Op reis vinden ze elkaar, maar er is niet direct een vonk. Die ontstaat pas na enkele gesprekjes, afspraakjes, ontmoetingen en appjes. Thom heeft iets mysterieus omdat je helemaal niet weet welk vreselijk iets hem is overkomen. Tara is geduldig en hoopt dat Thom haar ooit in vertrouwen zal nemen. Jacodine van de Velde heeft na haar eerste boek Wat je zegt zie je zelf de YoungAdults een stem gegeven. Ook met De stilte zegt genoeg benadert ze die doelgroep respectvol, hip, liefdevol, vertrouwelijk en met de nodige kennis van zaken. Ik ben er stil van geworden.