Over vallen en jezelf oprapen

Meeslepend verhaal waarin twee vrouwen de confrontatie met hun problemen aangaan en zichzelf terug bij elkaar proberen te puzzelen. Hoewel de twee elkaar pas tegen het einde kort even ontmoeten, voelde ik hun connectie doorheen heel het verhaal. We beleven het verhaal door de ogen van Hazel, die haar liefdesverdriet probeert te vergeten door een avontuur als au pair aan te gaan bij een Engels gezin. De moeder van het gezin is afwezig, iets waar de kinderen zichtbaar onder lijden. De vader zwijgt in alle talen over zijn vrouw. Gaandeweg bouwt Hazel een band op met het oudste zoontje, Isaac. Ze besluit op onderzoek te gaan naar de waarheid achter de verdwijning van Jo, Isaacs moeder.

Tijdens die zoektocht komt ze vooral zichzelf en haar gehavende hart tegen.
De auteur weet moeiteloos de emoties te vatten die komen kijken bij zo'n eerste breuk. Ik zag mezelf weer naar mijn gsm staren als negentienjarig meisje, wachtend op een bericht dat nooit zou komen. De innerlijke strijd die woelde, de wanhopige en boze berichten die ik zelf stuurde. Ik herinner me dat de pijn me bijna verteerde. Er is een reden waarom je nooit meer op dezelfde manier verliefd wordt als die eerste keer, toen je nog onbezonnen, zonder barrières jezelf in het avontuur gooide. Prachtig hoe het hoofdpersonage dit op een bepaald moment verwoordt: haar ouders waarschuwden haar voor allerlei gevaren, behalve voor de desastreuze gevolgen van de liefde. Het boek ademt die emotie. Je wilt zelf roepen tegen B.: 'Stuur nu terug!', tegelijk wil je Hazel door elkaar schudden en zeggen dat ze zich erover moet zetten. Er zit nog een mooie twist in het verhaal tussen Hazel en B, die ik niet zag aankomen.
Het is niet een al verdriet, het verhaal is doorspekt met de nodige dosis humor. Het taalgebruik van auteur is mooi en beeldend, bijvoorbeeld haar omschrijving van een slak als een huisdier met ogen op steeltjes. Ook de vriendschap tussen Hazel en de Italiaanse Claudio, die probeert een karikatuur van zichzelf te zijn, is aandoenlijk neergezet.

Ook het verhaal van de afwezige moeder is realistisch gebracht. Als vrouw van 36 en inmiddels moeder vond ik het herkenbaar en tegelijk confronterend hoe elke leeftijdsfase haar specifieke uitdagingen heeft. En hoe vrouwen die telkens opnieuw overwinnen.
Prachtboek, dit. Voor mij 5 sterren waard.