Lezersrecensie
Een prachtig leven (3,5*)
Over twee dagen vieren we 80 jaar bevrijding. De gevolgen van de Tweede Wereldoorlog mogen nooit vergeten worden en daarom verschijnen er nog steeds boeken over de verschrikkingen van het naziregime. Zo ook Een prachtig leven van de Australische Rachelle Unreich. Ze is al 37 jaar journalist, waarvan ze zeven jaar in de VS is verbleven, en schreef onder andere voor Harpers’ Bazar, Elle en Rolling Stone. Haar vele artikelen zijn gepubliceerd in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Zuidoost-Azië. Ze woont in Melbourne’, één van de steden die het meest te maken had met een lockdown tijdens Covid-19. Tijdens de zesde lockdown in 2021 had ze weinig journalistiek werk en besloot het levensverhaal van haar, in 2017 overleden, moeder Mira op te schrijven.
En wat een verhaal heeft de Tsjechische Mira te vertellen! Ze heeft als tiener in vier concentratiekampen gezeten. Vanuit Auschwitz heeft ze ook deelgenomen aan de dodenmars. Rachelle is haar moeder gaan interviewen toen bij haar op achtentachtigjarige leeftijd kanker werd ontdekt. Ze was uiteraard al op de hoogte van haar moeders geschiedenis en bijzondere en unieke kijk op het leven, maar door de gesprekken kwam Rachelle erachter dat de positieve levenshouding van Mira haar veel bescherming heeft opgeleverd tijdens de oorlog. Evenals een mooi leven daarna.
De cover is eenvoudig wit met een gele Davidster en de foto van een jonge Mira. Het verhaal wordt in drie delen verteld: deel 1 gaat over de jeugd van Mira en de bezetting van Tsjechoslowakije door nazi-Duitsland. Deel 2 verhaalt over de gevangenneming van Mira en de vreselijke ervaringen van haar verblijf in de concentratiekampen en de daaropvolgende dodenmars. Deel 3 vertelt hoe Mira haar leven na de bevrijding zo goed en zo kwaad als mogelijk weer oppakt. De levensgeschiedenis van Mira en de herinneringen van Rachelle lopen door elkaar. En daar loopt de informatie over het Joodse geloof en de gebruiken tussendoor.
Ik vind verhalen over de WOII erg interessant en gruwelijk tegelijk. Het bijzondere van dit boek is dat het plaatsvindt in Tsjechoslowakije waarover ik nog niet eerder heb gelezen. Wat jammer aan dit boek is dat het heel lang duurde voor ik gewend was aan de vertelstijl. De verhalen van Mira, Rachelle en de informatie lopen in de hoofdstukken door elkaar heen. Daarnaast heeft Unreich het veelvuldig over Mira in plaats van haar moeder, maar werden deze woorden ook door elkaar gebruikt. Ze vertelt haar moeders verhaal om haar vervolgens her en der te citeren. Voor mij voelde het afstandelijk. Misschien is het haar journalistieke achtergrond.
Toch was het verhaal dat ze te vertellen heeft een mooi verhaal, ondanks alle ontberingen en ellende die Mira heeft meegemaakt. En wat verbazingwekkend is, is dat Mira in haar leven naast veel leed, ook welkome spelingen van het lot heeft gekend, waardoor haar op die momenten meer ellende bespaard is gebleven. En noem het geen geluk, want dat is iets wat je zelf creëert volgens Mira. Rachelle Unreich schreef een monument voor haar moeder waaruit hun wederzijdse liefde spreekt, maar vooral de kracht, positieve houding en goede inborst van Mira. “Tijdens de Holocaust leerde ik de goedheid van de mensen kennen.” Ik waardeer het boek met 3,5 sterren.
En wat een verhaal heeft de Tsjechische Mira te vertellen! Ze heeft als tiener in vier concentratiekampen gezeten. Vanuit Auschwitz heeft ze ook deelgenomen aan de dodenmars. Rachelle is haar moeder gaan interviewen toen bij haar op achtentachtigjarige leeftijd kanker werd ontdekt. Ze was uiteraard al op de hoogte van haar moeders geschiedenis en bijzondere en unieke kijk op het leven, maar door de gesprekken kwam Rachelle erachter dat de positieve levenshouding van Mira haar veel bescherming heeft opgeleverd tijdens de oorlog. Evenals een mooi leven daarna.
De cover is eenvoudig wit met een gele Davidster en de foto van een jonge Mira. Het verhaal wordt in drie delen verteld: deel 1 gaat over de jeugd van Mira en de bezetting van Tsjechoslowakije door nazi-Duitsland. Deel 2 verhaalt over de gevangenneming van Mira en de vreselijke ervaringen van haar verblijf in de concentratiekampen en de daaropvolgende dodenmars. Deel 3 vertelt hoe Mira haar leven na de bevrijding zo goed en zo kwaad als mogelijk weer oppakt. De levensgeschiedenis van Mira en de herinneringen van Rachelle lopen door elkaar. En daar loopt de informatie over het Joodse geloof en de gebruiken tussendoor.
Ik vind verhalen over de WOII erg interessant en gruwelijk tegelijk. Het bijzondere van dit boek is dat het plaatsvindt in Tsjechoslowakije waarover ik nog niet eerder heb gelezen. Wat jammer aan dit boek is dat het heel lang duurde voor ik gewend was aan de vertelstijl. De verhalen van Mira, Rachelle en de informatie lopen in de hoofdstukken door elkaar heen. Daarnaast heeft Unreich het veelvuldig over Mira in plaats van haar moeder, maar werden deze woorden ook door elkaar gebruikt. Ze vertelt haar moeders verhaal om haar vervolgens her en der te citeren. Voor mij voelde het afstandelijk. Misschien is het haar journalistieke achtergrond.
Toch was het verhaal dat ze te vertellen heeft een mooi verhaal, ondanks alle ontberingen en ellende die Mira heeft meegemaakt. En wat verbazingwekkend is, is dat Mira in haar leven naast veel leed, ook welkome spelingen van het lot heeft gekend, waardoor haar op die momenten meer ellende bespaard is gebleven. En noem het geen geluk, want dat is iets wat je zelf creëert volgens Mira. Rachelle Unreich schreef een monument voor haar moeder waaruit hun wederzijdse liefde spreekt, maar vooral de kracht, positieve houding en goede inborst van Mira. “Tijdens de Holocaust leerde ik de goedheid van de mensen kennen.” Ik waardeer het boek met 3,5 sterren.
1
Reageer op deze recensie
