Recensie Het dertiende sterrenbeeld

Dit is het eerste boek met Cato Isaksen in de hoofdrol, inspecteur op de afdeling Moordzaken in Oslo.

In Het dertiende sterrenbeeld heeft Cato Isaksen zijn vrouw Bente en twee zoons Gard en Vetle verlaten voor de veel jongere Sigrid. Zij was zwanger en Isaksen ging met haar samenwonen. Inmiddels is het kind al een jaar. Hij probeert iedereen tevreden te stellen, maar dat lukt hem slechts ten dele. Hij is niet gelukkig. Hij mist Bente en zijn zonen. Hij kan niet kiezen tussen zijn vrouw en zijn vriendin. Daardoor is hij op van de zenuwen. Gard, zijn oudste zoon van veertien beschouwt zijn vader als een verrader die het gezin in de steek gelaten heeft. De bezoekregeling werkt niet en daar krijgt Isaksen veel mee te stellen.

Ondertussen worden er twee moorden gepleegd en de rechercheurs gaan op onderzoek uit. Onder het lichaam van de vermoorde mannen wordt een briefje gevonden met regels uit een slaapliedje. Hoofdinspecteur Myklebust en inspecteur Cato Isaksen hebben het vermoeden dat er een connectie is met een blijf-van-mijn-lijf-huis midden in Oslo. Maar wanneer nog een derde moord gepleegd wordt, weten de speurders het ook niet meer. Ook nu weer wordt onder het lichaam van de dode man een briefje gevonden, waarop een regel uit een slaapliedje staat geschreven: 'Nog slapen berk en heide, rozen, hyacinten'. De woorden sluiten aan bij de papiertjes die zij bij de vorige lijken hebben gevonden. De politie vermoedt dat er sprake is van een seriemoordenaar.

Cato Isaksen ontdekt dat zijn privéleven onaangenaam bij de zaak wordt betrokken. Uiteindelijk komt alles samen en wordt de vangst van de moordenaar een persoonlijke zaak voor Cato.

In Het dertiende sterrenbeeld verandert Unni Lindell in - soms - erg korte hoofdstukjes voortdurend van perspectief. De ene keer volgen we Cato, de inspecteur, dan weer wordt er vanuit Sigrid beschreven, zijn vriendin. Ook vanuit Bente, zijn ex- vrouw, en vanuit het perspectief van de moordenaar. Achter op het boek staat, dat niemand zo poëtisch kan schrijven over moord en misdaad en dat was in het begin voor mij wel even wennen. Soms vond ik de taal mooi, soms ook wat te veel van het goede.

Er wordt veel aandacht besteed aan de relaties van Cato Isaksen met zijn ex en zijn huidige vriendin. Je leeft mee met het wel en wee van Cato. Zijn twijfels zijn soms ontroerend. De personages worden beeldend neergezet. Het moordonderzoek is van ondergeschikt belang aan zijn leven. Dus meer een psychologische roman dan een misdaadroman. Toch vond ik het verhaal spannend. Desalniettemin een geslaagd misdaaddebuut, vooral omdat Unni Lindell bijzonder goed mensen van vlees en bloed weet neer te zetten. In de VN thrillergids kreeg dit boek destijds 4 sterren. Terecht naar mijn mening.