De plot eindigt in mineur, maar het eerste deel is prachtig geschreven

Astrid Bell is de hoofdpersoon waar alles om draait. Ze is fietskoerier en leeft een leven waar ze in is gerold zonder er over na te denken. Ze is zich bewust dat het een gevaarlijke baan is omdat er in het Londense verkeer veel haat tegen fietskoeriers bestaat. Ze ziet het baantje dan ook als tijdelijk. Ze leeft met de dag. Wat haar invalt kan ze ook gelijk uitvoeren.
Ze is best tevreden zoals het gaat. Ze woont in een huis met zes anderen en vormt daarmee een soort familie. Alle bewoners komen onder de loep en dat levert leuke verhalen op.
Aan de saamhorigheid komt een einde door drie moorden, die allemaal in verband lijken te staan met Astrid Bell. En dan, opeens houdt het verhaal op als de politie iemand arresteert vanwege gevonden bewijzen.
Maar het boek is nog niet uit – het is nog niet voorbij.
Het boek heeft nog een extra aantal pagina’s. In dat vervolg moet de lezer een nieuwe start maken. De geschetste sfeer uit het eerste deel is helemaal weg. Er wordt geschakeld naar het duistere brein van de moordenaar. Het duurt wel even maar dan kom ik wel weer in het nieuwe verhaal, maar het slot van het tweede deel vind ik ronduit teleurstellend door de onwaarachtige ontknoping. Een echte deus ex machina.
Het is net of de schrijvers niet meer tevreden zijn over hoe het verhaal loopt en dat het afmaken van het eerste deel een saai en langdradig einde zou opleveren. Ik als lezer vind het jammer dat de schrijvers voor deze tour de force kiezen.
Het derde deel is echt overbodig, maar lijkt erop te wijzen dat de schrijvers ook niet helemaal tevreden zijn met het einde van het tweede deel.
Het eerste deel knispert en gloeit af en toe geweldig, maar daarna kon het boek me minder bekoren.