Een beetje cliché

Meer dan de helft van alle boeken die Nora Roberts schreef, werden regelrechte bestsellers. Vooral de liefhebbers van het romantische genre komen prima aan hun trekken. Roberts schreef zowel thrillers als liefdesverhalen en de combinatie van deze twee genres vinden we terug in de trilogie De Bloementuin van Harper House. Het laatste deel, De Rode Lelie, plaatst de lezer meteen midden in het verhaal.  

Hayley is een jonge moeder van 25 jaar, die vlak voor de geboorte van haar dochter Lily naar Harper House is gekomen. Op dit enorme landgoed, dat al jaren van generatie op generatie overgaat, dwaalt een geest rond. Deze geest van de krankzinnige Amelia lijkt zich rustig te houden, maar daar komt verandering in als Hayley niet langer kan vechten tegen haar gevoelens voor Harper. Hoe dichter ze tot elkaar komen, hoe vreemder Hayley zich gaat gedragen. Er borrelen extreme haatgevoelens in haar op. Is ze wel volledig zichzelf?  

De lezer tast, net als de hoofdpersonen, compleet in het duister over Amelia. Wat is er gebeurd? Waarom kan Amelia het ene moment kalm zijn en het volgende moment razend? Het antwoord vind je deels in de proloog, die heel waardevol blijkt voor de rest van het verhaal. Als lezer weet je meer dan de hoofdpersonen en deze kennis creëert een hele mooie spanningsboog in De Rode Lelie.  

De schrijfstijl van Nora Roberts zal door veel lezers als prettig worden ervaren. Ook De Rode Lelie leest gemakkelijk weg en het bovennatuurlijke element zorgt er soms voor dat de rillingen even over je rug lopen. Toch blijken de boeken van Nora Roberts vaak een beetje cliché. De relaties zijn voorspelbaar, de reacties van de personages zijn niet uiterst kenmerkend, en de beelden die geschetst worden zijn niet veel meer dan alles wat je al tegenkomt in ieder ander romantisch verhaal.  

Erg bijzonder is De Rode Lelie niet. De relatie tussen Harper en Hayley vordert snel. Te snel. De ruzies die zij maken, lijken louter een geforceerd conflict om het boek iets spannender te maken. Zo komt er een personage voorbij dat tot in detail wordt omschreven, maar verder nergens in het boek terugkomt. Het enige dat dit personage doet, is een ruzie uitlokken tussen de twee prille geliefden en uit deze ruzie volgt niet eens een conclusie die ertoe doet voor het verhaal. De problemen tussen alle karakters zijn zo weer van de baan en voegen uiteindelijk niets toe aan de rest van het verhaal.   

Verder bestaat De Rode Lelie uit intermezzo's die (een lange) uitleg bevatten over het kweken van bloemen. Hoewel de intermezzo's de lezer tot rust laten komen en Nora Roberts haar research prima heeft gedaan, lijkt ook dit wat onnodig. Het hele verhaal kabbelt rustig door en zelfs de spanning rondom Amelia kan dit verhaal op een gegeven moment niet pakkender maken.  

Als lezer wil je uiteraard weten of jouw idee correct is, maar dat is dan ook de enige reden waarom we dit derde boek uit de trilogie een pageturner kunnen noemen.      

De Rode Lelie hangt tussen een chicklit en thriller in, maar beide genres zijn niet goed genoeg uitgewerkt om het laatste deel van de trilogie met voldoening dicht te slaan.