Een zomerse leestip

Voor Nina George was het als jong meisje al een avontuur om met oudere mensen te praten: 'Er zat leven in! Duizenden uren van leven, gedachten, dromen en kennis.' De Hamburgse auteur voelt zich nauw verbonden met oudere mensen. Soms nog meer dan met zichzelf. In haar roman Het hotel aan het einde van de wereld staat een dame van zestig jaar centraal, die zichzelf een beetje kwijt is geraakt.  

'Weg met mij!' Dat is de grootste wens van hoofdpersonage Marianne. Ze zit al jaren vast in een ongelukkig huwelijk en voelt zich allesbehalve 'het taaie meisje' dat haar vader haar altijd noemde. De 60-jarige Marianne stort zichzelf in de Seine, maar wordt - tot haar grote verdriet - gered. Haar man laat haar achter in het psychiatrisch ziekenhuis van Parijs en reist alleen terug naar Duitsland. Hij verwacht dat Marianne, zodra ze de kracht heeft, weer terug naar huis zal komen, maar Marianne heeft hele andere plannen. De dame komt per toeval terecht in een klein dorpje in Bretagne en maakt meteen nieuwe vrienden. Daar begint het verhaal pas echt.  

Nina George heeft een krachtige vrouw neergezet die het niet langer pikt om te leven zoals andere mensen van haar verwachten. Ze trekt haar eigen plan, neemt zich elke dag voor dat het de dag wordt waarop ze zal sterven, maar bedenkt zich iedere keer. Marianne bouwt haar eigen leven op, rijdt voor het eerst in haar leven auto en is compleet zelfstandig; iets wat haar man haar altijd verboden had.  

Het hotel aan het einde van de wereld is erg feministisch en bevat prachtige, krachtige uitspraken over vrouwen. Er zit een beetje magie in en alle personages zijn tot in detail uitgewerkt. Op het begin zal de lezer even moeten wennen aan de snelle introductie van allemaal nieuwe personen, maar door hun uiteenlopende karakters zorgt dit in het boek verder niet voor verwarring.  

Er zitten veel verhaallijnen in het boek verstopt en de verteller is alwetend, waardoor de spanningsboog iets ontbreekt. Hoewel Het hotel aan het einde van de wereld een bijzonder verhaal is, en bijna poëtisch in elkaar zit, zijn de romances in het boek wat overdreven. Elke romantische situatie wordt voorzien van alle cliché handelingen die de lezer zich maar kan bedenken, en dat is zonde, want de dialogen zijn zeer uniek voor een roman van deze tijd.  

Een ander puntje waar de lezer zich aan zou kunnen storen, zijn de Franstalige uitdrukkingen en gesprekken die in bijna ieder hoofdstuk terugkomen. Hoewel deze uitdrukkingen Het hotel aan het einde van de wereld heel levendig maken, leiden ze ook af van het verhaal. Een lezer die geen woord Frans spreekt, zal zich op den duur gaan ergeren en zich afvragen wat er in hemelsnaam bedoeld wordt met de terugkerende woordjes.  

Toch is deze roman een hele mooie film die zich in je hoofd afspeelt. Nina George is technisch een zeer goede schrijver en bedenkt de prachtigste uitspraken. Het hotel aan het einde van de wereld moet het daar ook van hebben. Wellicht is het wat cliché, maar hoofdpersoon Marianne weet eindelijk hoe het is om te leven en dat avontuur is vormgegeven in een lekker leesboek dat deze zomer absoluut niet mag ontbreken op de must read-stapel van iedere feelgood-fan.