Voldoet aan criteria, maar is geen uitblinker in haar soort

Afgaande op de friszoete cover van Ik niet op jou, de debuutroman van de Australische Sally Thorne, belooft het boek een eigentijdse feelgood te worden. De aanlokkelijke synopsis onderstreept dat nog maar eens. Thorne maakt die verwachtingen grotendeels waar: Ik niet op jou blijkt inderdaad een friszoete chicklit, die alle kenmerkende ingrediënten in het recept heeft zitten.   

Het verhaal wordt verteld vanuit Lucy, een veelbelovende directiesecretaresse bij een uitgeverij. Ze werkt dag in, dag uit samen met haar directe collega Josh, die ze niet kan luchten of zien. Lucy en Josh zijn elkaars rivalen op het werk. Niet alleen solliciteren ze beiden op dezelfde belangrijke promotie, ze willen constant overal de beste in zijn. Terwijl Josh met harde hand zijn team begeleidt, wil Lucy juist altijd aardig gevonden worden. Het creëert een onophoudelijke strijd om elkaar waar mogelijk af te troeven.  

Niet voor niets luidt het gezegde: ‘Meisjes plagen, kusjes vragen’. Het is dan ook onmiskenbaar dat de twee hun ware gevoelens voor elkaar overschreeuwen met hun kinderachtige gedrag. Stiekem smachten ze naar elkaar, en die spanning is feilloos merkbaar. De plot an sich is een uitstekend recept voor een moderne chicklit, ware het niet dat dit scenario algauw een gevalletje dertien-in-een-dozijn kan worden. Thorne slaagt er niet in om die valkuil te mijden.  

Hoewel het concept, de personages en haar schrijfstijl aantrekkelijk zijn, bezit Thorne niet het onderscheidend vermogen om écht uit te blinken. Het verhaal komt in het begin ietwat traag op gang; het kat-en-muis-spelletje dat Lucy en Josh met elkaar spelen wordt breed uitgemolken, waardoor de spanningsboog laag blijft. Het dreigt op sommige momenten zelfs langdradig te worden. Op den duur volgt het onvermijdelijke – en weinig spannende – conflict, om uiteindelijk, zoals het een chicklit betaamt, het dramatische doel te bereiken. De doorgewinterde chicklit-lezer kan blind uittekenen hoe dat scenario zich zal ontvouwen.  

Met de personages is op zich niets mis, maar evengoed blijven hun karakters wat aan de oppervlakte dobberen. Als lezer kun je je prima vereenzelvigen met het globale beeld van de personages, maar wérkelijk het gevoel hebben ze te kennen, blijft uit. Doordat het boek alleen vanuit Lucy’s perspectief wordt verteld, blijft Josh op sommige vlakken ondoorgrondelijk. Ook de bijrollen, zoals de directeuren van de uitgeverij en een handjevol andere personages, lijken soms slechts gatenvullers.  

Ik niet op jou is allerminst een uitblinker in haar soort, maar desalniettemin voldoet het ruimschoots aan de criteria voor een vlotte feelgood, die zich gemakkelijk zou lenen voor een zwijmelende romcom-verfilming. Ondanks het gebrek aan originaliteit biedt Thorne met haar debuutroman tóch een paar uurtjes ontspannen en zorgeloos leesplezier. En dat is in het drukke bestaan van velen vaak al meer dan welkom.