Recensie – Blauwe Maan

Wie Lee Child zegt, denkt eigenlijk het eerste aan Jack Reacher. Tenminste, zo vergaat het mij eigenlijk altijd. De inmiddels niet meer weg te denken, monumentale reeks, heeft inmiddels zijn 24e deel bereikt. Reacher, de einzelgänger, de man die altijd onder de radar leeft en zo vrij is als een vogel. We kennen hem als iemand die opkomt voor de underdog, en daarbij geen gevecht uit de weggaat. Ik heb eigenlijk alle boeken gelezen, zelfs de films gezien, vindt de boeken beter trouwens.
Ik verheugde me dan ook zeer op de nieuwste editie. Dat is knap, want objectief gezien lijken de meeste boeken uit de serie op elkaar. Als je toch nog steeds weet te boeien, is dat uitermate knap.

Het boek, Blauwe Maan, lijkt te beginnen als een echte Jack Reacher, namelijk onderweg in de lijnbus. Maar dan stopt eigenlijk de vergelijking met een gemiddelde Reacher aflevering. Reacher stapt uit, voorkomt dat een oude man beroofd wordt, en komt terecht in een middelgrote stad. Dit is al een kleine trendbreuk. Normaal gesproken speelt de gemiddelde Reacher actie zich af in een klein stadje, met als middelpunt een cafetaria of lunch café. Met liters koffie, dat ook.

Zowel het café als de koffie komen in dit verhaal niet voor, wel een kroeg en Reacher die een biertje drinkt. In de stad raakt Reacher verzeild in een bendeoorlog tussen de Albanese en Oekraïense maffia die hij onbewust zelf ontketend heeft. Er zijn eigenlijk 2 underdogs in het verhaal, een oud echtpaar, en een serveerster. Het lijkt wel of Child bewust of onbewust in dit boek een ander verhaal wil vertellen. Zo wordt de gezondheidszorg in Amerika, en specifiek de negatieve kanten hiervan, scherp onder de aandacht gebracht.
Daarnaast onderstreept Child nog maar eens dat de lokale overheid, vaak veel toelaat, met of zonder smeergeld. Waardoor er daardoor in gedeeltes van steden echt een overname van de macht door de georganiseerde misdaad is.

Maar goed, het blijft ondanks dat spannend, Reacher begint een kruistocht tegen de beide maffiagroeperingen, en begint de 2 organisaties van onderaf op te rollen. Onderweg naar de totale ontmanteling, van wat later zelfs een geheime operatie van een buitenlandse mogendheid blijkt te zijn, verzameld hij een team om zich heen. Een team met een uiterst diverse samenstelling, maar daarom niet minder effectief. Er komt zelfs de nodige techniek aan te pas. Wat wel een minpunt is, niet voor de hoofdpersoon trouwens, is het feit dat hij sowieso alle confrontaties wel wint. Dit maakt het soms minder spannend, omdat de uitslag eigenlijk al vaststaat. Verder weer een heerlijk geschreven deel in de serie.

Wat opvalt is dat er in dit boek, en alle andere Jack Reacher boeken trouwens ook, sterk het verschil tussen Landmacht en de Mariniers wordt aangezet. De achtergrond van Reacher, die van militaire politie, wordt uiteraard weer genoemd. Waar Reacher normaal gesproken al liftend van Motel naar Motel hopt, is dat hier niet het geval. Er komt zelfs geen kledingwissel in het boek voor. Een beetje Jack Reacher fan weet wat ik hiermee bedoel.

Recensie is oorspronkelijk verschenen op: De Leesclub van Alles/Bazarow