Duistere menselijke muziek op de maat van het leven.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat de bundel me in de eerste instantie een beetje teleurstelde. Ik dacht dat ik een bundel met opstellen in mijn handen had. Opstellen is hier niet positief bedoeld, dat begrijpt u.

Maar niets is minder waar, Lotte Dondorp, de schrijfster van ‘zonder ons is er geen muziek’ levert hier een waar kunstwerkje af. Een bloemlezing van de menselijke psychologie, en dan met name de dramatische kant. Elk verhaal nodigt uit tot herlezing, en de persoonlijke achtergrond van de lezer bepaald de impact van het geschrevene.

De verhalen zijn veelzijdig, maar zitten wel bijna altijd in de grauwtonen van het leven. Meestal is het gelijk duidelijk waar het over gaat, maar je word soms aan het einde niet beloond met een passend slot, en blijft het een hoofdstuk in een ongeschreven boek.

We lezen over uiterlijk normale, maar bijna altijd trieste en mislukte levens van raadselachtige, vaak gemankeerde mensen zonder een duidelijke verwachting. Wel vaak confronterend herkenbaar, onze enige vrijheid is ons denken en onze fantasie. Deze komt soms angstaanjagend dichtbij in de bundel.

Het boek is het beste te behappen als er telkens 1 verhaal gelezen wordt en daarna weer iets lichtere kost gelezen wordt. Dit hoeft niet perse een doktersroman te zijn, maar de hele bundel in 1 keer lezen is misschien wat veel drama en levensellende op 1 avond. Het is, om de titel een twist te geven, duistere menselijke muziek op de maat van het leven, maar daarom wel letterlijk voor ieder wat wils.

Het is overigens heerlijk om ons eigen dagelijkse, vaak veilige, soms ook saai ogende leven te vergelijken met de levensgeschiedenissen in het boek. Het relativeert, om het maar zo te zeggen.

Aan de andere kant, het kan ook pijnlijke wonden weer overhalen om open te gaan. Zoals een glimlach in de vorm van een litteken.
Zelf ben ik meer van de geplotteerde, langere verhalen. Ook hou ik altijd van een historische context, waardoor het verhaal meer diepte en kleur krijgt.

Het knappe is wel dat bij sommige verhalen de lijn een tijdspanne kan hebben van een eeuw, zo tijdloos zijn ze geschreven. Dit geldt overigens niet voor het verhaal van de vermiste oma die gebeld wordt, maar dat lijkt me duidelijk.

Indrukwekkende, puntige en tot nadenken stemmende verhalen. Mooi voor de zomer, niet aan te raden voor depressieve lange eenzame herfstavonden. Kortom, goed gedaan!