Kwaak! Wat een sprong in jezelf!

Jip is een kikker van Alex Latimer is een verhaal dat aandacht besteedt aan de ontwikkelingsfases, de metamorfose die een kikker doorloopt: van eitje, via kikkervisje tot kikker. Maar er is ook een laag in het verhaal waarin het gaat om tevreden te zijn met wie je bent, je identiteit.

Al snel ontdekt Jip de kikker, het hoofdpersonage, dat elke verandering aan zijn lijf hem verbaast: zijn lange armen, krachtige benen en plakkerige tong zijn superhandig en uniek. Hij is dol op veranderingen en verlangt naar meer.

Frustratie in de vijver
Zodra Jip een volwaardige kikker is, gebeurt er niets meer. Hij voelt zich saai en onopvallend tussen alle wonderlijke dieren. “Er is geen twijfel mogelijk… Jip is een kikker.” En hoe hij ook wacht er verandert niets meer. Zijn jaloerse blik op de vleugels van Libel, de geniale voelsprieten van Garnaal en de fantastische vinnen van Vis laat zien hoe moeilijk het kan zijn jezelf te accepteren. Teleurgesteld zinkt hij naar de bodem van de vijver en trekt zich terug in de modder – een visuele metafoor voor introspectie en emotionele worsteling.

De kracht van vriendschap
Vis bewondert zijn achterpoten en ook anderen prijzen Jips unieke eigenschappen. Langzaam realiseert Jip zich dat hij alles bezit wat hij nodig heeft en dat zijn verschil met anderen juist zijn kracht is. Het verhaal laat zien hoe wederzijdse waardering en complimenten een positief effect hebben. Wanneer hij dat ontdekt toont Latimer een over twee pagina’s juichende kikker! Hij is veranderd van een depressieve kikker in een trotse, zelfverzekerde Jip.

Humor en taalpret
Alex Latimer combineert een speelse vertelstijl met alliteraties (een lekker lange plakkerige tong), grappige scènes en veranderende lettertypes (wanneer Jip zinkt naar de bodem van de vijver, zinken de letters ook mee de diepte in). Humor zit in elk hoekje van de pagina: Jips verbazing over zijn eigen tong, de komische houdingen van de andere dieren, en subtiele grapjes in de illustraties maken het verhaal luchtig en boeiend.
De illustraties zijn levendig, gedurfd en vol karakter. Kleine details geven tijdsverloop en subtiele veranderingen in Jips emoties weer. De composities zijn filmisch, waardoor elke sprong, blik en verandering voelbaar wordt.

Het boek is uit het Engels vertaald en dan kom je toch iets eigenaardigs tegen: een kikker met een eenhoorn op zijn kop en de tekst “Hij hoopt op die hoorn, die magische hoorn die taarten tovert.” Misschien is het iets typisch Engels, maar mij ontgaat het volledig.

Meer dan een levenscyclusboek
Naast het laten zien van de levenscyclus van een kikker – achterin staat die levenscyclus nogmaals getekend – gaat het boek over acceptatie, zelfvertrouwen en waardering van je eigen unieke eigenschappen. Het nodigt uit tot gesprekken over empathie, vriendschap, complimenten geven en verschillen.

Sprong voor sprong leert Jip dat je soms gewoon een kikker moet zijn – en dat dat meer dan genoeg is. Jip springt in ieder geval op de laatste pagina vol vertrouwen de toekomst in.

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com