Willem weet het al: tevreden ben je van binnen

In Willem wordt een vlinder van Alex Latimer ontmoet je tien rupsen die samen een blad zitten weg te knabbelen. Ze zijn er in alle soorten: groot en klein, harig en glad, gestreept en gevlekt. Alleen Willem springt eruit — juist door níet op te vallen. Hij is eenvoudig bruin, zonder strepen of spikkels.

Terwijl de andere rupsen druk dromen over hun toekomstige schoonheid (“Ik word vast de knapste!”, “Zigzagvleugels! Stel je voor. wauw!”), geniet Willem van wat er al ís. Het uitzicht op de rivier, de smaak van de blaadjes, de libel die hem begroet: voor hem is het genoeg.

Het verhaal vraagt vanzelf om een gesprek met jonge lezers:
Wat vind jij mooi aan jezelf? En wat zou je soms willen veranderen?

Modderbruin. Stevig. Stralend
Als de rupsen in hun cocons kruipen, ligt de spanning hoog: wie wordt het mooist? Wanneer de negen vlinders tevoorschijn komen, volgt er geen blijdschap — alleen gemopper. “Ik wilde meer strepen.” “Noem je dit zigzag?” En in de humoristische vertaling van Erik van Os en Elle van Lieshout zelfs: “Was ik maar groen… wat is dit voor kleur? De kleur van oma’s onderbroek?”

En dan verschijnt Willem. Modderbruin. Stevig. Stralend.
Hij is de enige die werkelijk blij is met wat hij geworden is.

Die vreugde spat van die pagina. Latimer laat hem uiteindelijk paginabreed de wereld in vliegen, omringd door andere insecten die wél de vrijheid durven voelen. “Wat een uitzicht!”, “Ik ben nog nooit bij de rivier geweest!”

Het is een liefdevolle, bijna omgekeerde versie van Het lelijke eendje, het sprookje van Hans Christian Andersen ,dat van een lelijk eendje verandert in een prachtige zwaan: niet schitterender worden maakt gelukkig, maar begrijpen dat je geluk al in je zit.

Illustraties die spreken – en laten voelen
Latimers illustraties zijn speels, expressief en vol kleine vondsten. De mimiek van de rupsen en vlinders laat alles zien: trots, teleurstelling, verwachtingsvol dromen en later… pure ontevredenheid. De spreads waarin Willem twee pagina’s lang staat te glanzen in zijn bruine vleugels zijn een visueel hoogtepunt: rust, eenvoud en kracht in één beeld.

Bovendien versterken de tekstwolkjes de emoties. Ze geven de dieren een eigen stem, van “Zet hem op!” tijdens het coconbouwen tot “Wat een topdag!” wanneer insecten achter Willem aan de wereld tegemoet vliegen. Zo wordt het boek luchtig, interactief en heerlijk voorlezen.

Ben ik mooi genoeg?
Dieren functioneren bij Latimer als veilige dragers van grote thema’s. Kinderen herkennen zichzelf makkelijker in een rups die zich vergelijkt met anderen dan in een kind dat datzelfde doet. Het creëert precies genoeg afstand om emoties eerlijk te onderzoeken.
Het boek raakt daardoor aan vragen als: Ben ik mooi genoeg? Val ik genoeg op? Moet ik meer lijken op anderen? Latimer buigt dat om naar een warm pleidooi voor jezelf zijn.

Willem wordt een vlinder is een warm, wijs en grappig prentenboek dat duidelijk maakt dat jezelf zijn meer waard is dan welke glanzende vleugel dan ook. Door de expressieve illustraties, de humoristische tekst en de focus op tevredenheid nodigt dit verhaal kinderen uit om stil te staan bij de vraag: Wat maakt mij uniek? En minstens zo belangrijk: Kan ik tevreden zijn met wie ik al ben?

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com