Leuk verhaal maar weinig diepgang

Het Genootschap van Onkenbare Objecten is de tweede roman van Gareth Brown, nadat hij eerder het succesvolle Boek der Deuren heeft gepubliceerd. Afgaande op recensies van lezers die ook dat boek hebben gelezen, zijn er in Het Genootschap diverse verwijzingen te vinden. Ik heb het niet gelezen en had ook nergens het idee iets te missen, dus het boek is prima stand alone te lezen.

Verborgen in de kelder van een Londense boekhandel zetelt het kantoor van het Genootschap van Onkenbare Objecten. Het genootschap heeft als doel magische objecten van over de hele wereld te verzamelen en veilig op te bergen, om zo misbruik te voorkomen. Na het overlijden van haar moeder Imelda wordt Marga Sparks lid van het genootschap. Ze krijgt de opdracht om een object dat in Hongkong is gesignaleerd, daar op te halen. Aanvankelijk ziet ze dit als een mooi avontuur, maar al gauw loopt het uit op een levensgevaarlijke missie waar ze maar ternauwernood aan kan ontsnappen dankzij een magisch object dat ze zelf in bezit heeft. Dan blijkt dat het genootschap vele geheimen kent, ook voor de leden onderling, en wordt duidelijk dat er nog anderen op jacht zijn naar deze objecten.

Het Genootschap is qua verhaallijn een echte pageturner. Het boek is vlot geschreven en er gebeurt continu wel iets. In de proloog, over Marga’s moeder, wordt je meteen nieuwsgierig gemaakt over wat er precies aan de hand is. De relatie daarvan met de rest van het boek ontdek je pas tegen het einde en in de tussentijd zijn er diverse plotwendingen die je nieuwsgierig houden.

Het eerste dat me bij het lezen al snel opviel, is de toonzetting. Hoewel het niet zo gepresenteerd wordt, heeft het heel veel kenmerken van een Young Adult boek. Dat hoeft niet per se een belemmering te zijn (ik heb veel goede YA-boeken gelezen) maar hier lijkt dat onbedoeld te gebeuren, soms zelfs op het puberale af. Als Magda bijv. midden in een epische strijd in Londen haar vriend James ziet, waarvan ze dacht dat hij dood was, lezen we: “.. James trok haar in een omhelzing. Na een ogenblik liet hij haar los -veel te snel vond ze- en keek hij haar diep in de ogen.” Dit past misschien in een kasteelroman, maar valt hier volledig uit de toon. Op andere momenten leest het boek weer heel volwassen. Helaas zitten er meer van dit soort stijlwisselingen in het boek, waardoor je je eigenlijk steeds afvraagt voor wie dit nou geschreven is, en dat is jammer.

Het verhaal op zich is (voor een fantasyboek) best origineel. Verspreid over de wereld bevinden zich allerlei magische objecten. Denk bijv. aan een halssierraad waarmee je kunt vliegen of een schaakstuk dat je het vermogen geeft andere mensen in hun beweging te manipuleren. Wie een dergelijk object bezit, kan dat voor goede, maar ook voor kwade doeleinden inzetten, en dat laatste is wat het genootschap wil voorkomen, door de objecten op te sporen en ze veilig op te bergen. Die vier hoofdpersonen die het genootschap vormen hebben echter elk ook zo hun eigen agenda en zeker wat eigenschappen die irritatie oproepen. Die personen worden voor mij een beetje clichématig neergezet en komen niet echt als karakter tot leven.

Hoewel magie in het boek centraal staat, heeft die magie mij persoonlijk niet echt kunnen overtuigen. Het komt allemaal vrij verhalend over en raakt me niet echt. Als ik dit boek bijvoorbeeld vergelijk met de Duistere Talenten-serie van J.M. Miro, is magie daar veel meer voelbaar en volwassen, terwijl het in dit boek meer ‘een kunstje’ is zoals je in een sprookjesboek verwacht en roept het weinig emotie op bij de lezer.

Aan het einde van het boek wordt er een duidelijke hint gegeven naar een vervolgboek. Hoewel geen slecht verhaal, maakt Het Genootschap me al met al helaas toch niet echt nieuwsgierig naar een vervolg.