Een boek om snel te vergeten

David Scherpenhuizen (1962) is journalist, historicus en, samen met echtgenote Nathalie van Koot, schrijver van 2 reisboeken in de Dominicus-reeks over de geschiedenis van de Languedoc. Het mysterie van Bugarach is zijn eerste thriller.

In Het mysterie van Bugarach is het jonge, Amerikaanse stel Phillip en Margo, undercover als medewerkers van een filmmaatschappij die in de Languedoc opnames wil maken, op zoek naar een mystieke talisman die ongekende krachten schenkt aan zijn bezitter. Hiervoor duiken zij diep in de bloedige geschiedenis van de streek, waar Katharen, vrijmetselaars en verborgen schatten deel van uitmaken. Al gauw komen ze erachter dat er meer kapers op de kust zijn en dat niet iedereen is wie hij voorgeeft te zijn. Een race tegen de klok begint, waarbij Phillip voor schokkende verrassingen komt te staan wanneer zijn dood gewaande grootvader, Roberts genaamd, een belangrijke rol in het geheel blijkt te spelen.

De auteur is voor wat de (non-fictieve) geschiedkundige kant van het boek betreft zonder meer ter zake kundig en zijn liefde voor de streek blijkt uit alle details die hij erover weet te vertellen. Maar de manier waarop hij deze voor het voetlicht brengt, in een eindeloze brij van monologen, is niet erg aansprekend. Fictie en non-fictie worden rücksichtslos door elkaar geweven om het boek inhoud te geven en de plot tot een hoogtepunt te brengen. Er ontbreekt echter een geloofwaardige basis aan het geheel en personen en gebeurtenissen worden plompverloren en zonder logica in het verhaal geïntroduceerd. En wanneer er dan eindelijk wat gebeurt waardoor er wat schwung in komt, wordt de vaart er weer uitgehaald omdat de historie toegelicht moet worden.

Goede fictie stelt een auteur in staat om zijn fantasie en zijn denkbeelden met zijn lezers te delen zonder gebonden te zijn aan de werkelijkheid, waar non-fictie dat wel is. Voorwaarde is mijns inziens wel dat het zodanig gebracht wordt dat je als lezer meegaat in de belevingswereld van de schrijver. En daar schort het bij Scherpenhuizen aan. Hij heeft zijn non-fictie goed op orde, maar overdondert zijn lezers met alle informatie die uitgestort wordt. En hij heeft mij nooit mee kunnen slepen in zijn fictie door zijn geforceerd overkomende schrijfstijl met een verhaal dat aan alle kanten rammelt en waarin een goed opgebouwde spanningsboog helaas ver te zoeken is.

Wanneer vervolgens ook nog eens de hoofdpersonen zonder uitzondering delen in de malaise en geen aanspraak kunnen maken op interessante en aansprekende karaktereigenschappen en de belevenissen van Phillip en Margo steeds onaannemelijker worden, dan is voor mij de maat vol. Gauw vergeten dit boek.