Lezersrecensie
Mooi debuut.
De grijzen, de debuutroman van Vincent Merjenberg, gaat over een zoektocht naar de waarheid.
In het grensgebied worden regelmatig lichamen gevonden in de grond. Deze lichamen staan rechtop en zijn tegen elkaar aangedrukt. In de grensstad maakt men zich daar niet (meer) druk om, omdat het leven toch al moeilijk genoeg is. Lena, een jonge journaliste uit de hoofdstad, wordt er op uitgestuurd door haar hoofdredacteur om de zaak te onderzoeken. Het is goed om te weten dat haar voorganger Glas plotsklaps verdwenen is. Haar contact in de grensstad is de redactie van de lokale krant de Merkuur.
De achtergrond van het verhaal zijn de Hooglanders die door duistere machinaties uit hun gebied worden verdreven en naar het noorden trekken om daar in de grensstad te belanden. Zij hopen de oversteek te kunnen maken naar het buurland, maar er is een muur die beide landen scheidt – er is jarenlang oorlog tussen deze landen geweest. Via een gevaarlijke oversteek zou je in het andere land kunnen komen.
Als Lena enige tijd in de grensstad is overhandigt de redacteur van de Merkuur haar een map met de aantekeningen van haar voorganger. Daaruit distilleert zij aan aantal aanwijzingen, zoals bv een kassabon van de boekhandel voor het boek “De Oversteek” van Onalov. Dat boek ging over de gevaarlijke oversteek naar het buurland van een gezin, waarvoor Onalov de kosten had betaald en hij ook een gedeelte van heeft meegemaakt. De sleutel figuur in dit verhaal is Harvas, degene die dit soort oversteken organiseerde.
Eerder in het boek hebben we Harvas leren kennen als een vreemde die naar en dorpje in het bos – gelegen tussen de hooglanden en de grensstad – was gekomen. In het recente verleden was er een landverschuiving geweest door heftige regenval, waardoor een groot gedeelte van de (mannelijke) bewoners onder de aarde zijn bedolven. Het enige dat daar van rest is een heuvel van aarde. Een plek die door en voor de inwoners van het gebied tot verboden terrein werd verklaard. Harvas, die bekend is van het museum in de hoofdstad waar hij afgietsels ten toon stelt van personen komt hier onderzoek doen naar die heuvel. Jona, een jongen uit dat dorp die zijn vader bij die ramp verloren heeft wordt zijn hulpje.
Het boek is wel een uitdaging voor de lezers, omdat verschillende gedeeltes van het boek geschreven zijn vanuit het perspectief van de verschillende hoofdpersonen: Lena, Jona en Onalov. Soms moet je als lezer wel even kunnen schakelen als er een shift is in hoofdpersoon. Bv rond pagina 190 gaat het over Lena die Klein ontmoet heeft. Dan komt er een nieuw hoofdstuk met als titel “Je zoekt mij” en dan komt er een stukje in de eerste persoon: “In die dagen was de stad uitzonderlijk vol geweest, herinner ik me.” De ik persoon is in de bar 333 en wordt dan vervolgens aangesproken door Harvas. Pas in de rest van dit hoofdstuk kan de lezer afleiden dat het hier om Onalov gaat die informatie aan het verzamelen is voor zijn boek, en dat het niet Lena is.
De aandachtige lezer zal halverwege het boek al weten hoe die grijzen zijn ontstaan, maar er komt nergens het definitieve bewijs. Lena heeft alles uiteindelijk wel door en schrijft er een boek over, maar dan wordt je als lezer op het eind toch weer even aan het twijfelen gebracht. Lena heeft succes en houd door het hele land lezingen. Bij een van die lezingen voor de vakgroep Journalistiek is er iemand in het publiek die de vraag stelt: “Waarom heb je nooit je best gedaan Havas te vinden? Waaom vraagt niemand jou wat er met Havas is gebeurd?” en dan “Onalov geloofde in elk geval nog in zijn eigen wanen, maar jij… Jij weet dat je alles verzonnen hebt.” Lena weet dat het Glas is die deze vragen stelt.
In het begin kost het wat moeite om in dit boek te komen, maar na zo’n 50-70 pagina’s zit er voldoende suspense in om door te lezen. Ook de structuur van het boek helpt je daarbij. Het bestaat uit 5 delen, elk met een aantal hoofdstukken. Die hoofstukken zijn dan weer opgedeeld in fragmenten van 2-5 pagina’s, dus het boek nodigt gemakkelijk uit nog even een stukje verder te lezen, zeker omdat het vlot geschreven is.
In het grensgebied worden regelmatig lichamen gevonden in de grond. Deze lichamen staan rechtop en zijn tegen elkaar aangedrukt. In de grensstad maakt men zich daar niet (meer) druk om, omdat het leven toch al moeilijk genoeg is. Lena, een jonge journaliste uit de hoofdstad, wordt er op uitgestuurd door haar hoofdredacteur om de zaak te onderzoeken. Het is goed om te weten dat haar voorganger Glas plotsklaps verdwenen is. Haar contact in de grensstad is de redactie van de lokale krant de Merkuur.
De achtergrond van het verhaal zijn de Hooglanders die door duistere machinaties uit hun gebied worden verdreven en naar het noorden trekken om daar in de grensstad te belanden. Zij hopen de oversteek te kunnen maken naar het buurland, maar er is een muur die beide landen scheidt – er is jarenlang oorlog tussen deze landen geweest. Via een gevaarlijke oversteek zou je in het andere land kunnen komen.
Als Lena enige tijd in de grensstad is overhandigt de redacteur van de Merkuur haar een map met de aantekeningen van haar voorganger. Daaruit distilleert zij aan aantal aanwijzingen, zoals bv een kassabon van de boekhandel voor het boek “De Oversteek” van Onalov. Dat boek ging over de gevaarlijke oversteek naar het buurland van een gezin, waarvoor Onalov de kosten had betaald en hij ook een gedeelte van heeft meegemaakt. De sleutel figuur in dit verhaal is Harvas, degene die dit soort oversteken organiseerde.
Eerder in het boek hebben we Harvas leren kennen als een vreemde die naar en dorpje in het bos – gelegen tussen de hooglanden en de grensstad – was gekomen. In het recente verleden was er een landverschuiving geweest door heftige regenval, waardoor een groot gedeelte van de (mannelijke) bewoners onder de aarde zijn bedolven. Het enige dat daar van rest is een heuvel van aarde. Een plek die door en voor de inwoners van het gebied tot verboden terrein werd verklaard. Harvas, die bekend is van het museum in de hoofdstad waar hij afgietsels ten toon stelt van personen komt hier onderzoek doen naar die heuvel. Jona, een jongen uit dat dorp die zijn vader bij die ramp verloren heeft wordt zijn hulpje.
Het boek is wel een uitdaging voor de lezers, omdat verschillende gedeeltes van het boek geschreven zijn vanuit het perspectief van de verschillende hoofdpersonen: Lena, Jona en Onalov. Soms moet je als lezer wel even kunnen schakelen als er een shift is in hoofdpersoon. Bv rond pagina 190 gaat het over Lena die Klein ontmoet heeft. Dan komt er een nieuw hoofdstuk met als titel “Je zoekt mij” en dan komt er een stukje in de eerste persoon: “In die dagen was de stad uitzonderlijk vol geweest, herinner ik me.” De ik persoon is in de bar 333 en wordt dan vervolgens aangesproken door Harvas. Pas in de rest van dit hoofdstuk kan de lezer afleiden dat het hier om Onalov gaat die informatie aan het verzamelen is voor zijn boek, en dat het niet Lena is.
De aandachtige lezer zal halverwege het boek al weten hoe die grijzen zijn ontstaan, maar er komt nergens het definitieve bewijs. Lena heeft alles uiteindelijk wel door en schrijft er een boek over, maar dan wordt je als lezer op het eind toch weer even aan het twijfelen gebracht. Lena heeft succes en houd door het hele land lezingen. Bij een van die lezingen voor de vakgroep Journalistiek is er iemand in het publiek die de vraag stelt: “Waarom heb je nooit je best gedaan Havas te vinden? Waaom vraagt niemand jou wat er met Havas is gebeurd?” en dan “Onalov geloofde in elk geval nog in zijn eigen wanen, maar jij… Jij weet dat je alles verzonnen hebt.” Lena weet dat het Glas is die deze vragen stelt.
In het begin kost het wat moeite om in dit boek te komen, maar na zo’n 50-70 pagina’s zit er voldoende suspense in om door te lezen. Ook de structuur van het boek helpt je daarbij. Het bestaat uit 5 delen, elk met een aantal hoofdstukken. Die hoofstukken zijn dan weer opgedeeld in fragmenten van 2-5 pagina’s, dus het boek nodigt gemakkelijk uit nog even een stukje verder te lezen, zeker omdat het vlot geschreven is.
2
Reageer op deze recensie
