Mooi tijdsbeeld beschreven in een ontroerend verhaal.

Deze autobiografie geeft een goed beeld van hoe het was in de jaren 60/70 van de vorige eeuw. Omdat ik zelf puber was in de jaren 70 herkende ik veel. Vooral wat betreft de mode en de sfeer. Het verhaal geeft ook een inkijkje in de Amsterdamse Jordaan. Hoe het dagelijkse leven daar was en hoe Patricia dat ervaren heeft. Het roept herinneringen op aan de veranderingen die langzaam maar zeker plaatsvonden in de stad. Hoe de oorspronkelijke Jordanese bevolking uit de buurt wegtrok en plaatsmaakte voor een andere samenstelling van de buurt.

Al proef ik uit het geschrevene een onvoorwaardelijke liefde van ouders en kind(eren) voor elkaar, vind ik het toch schrijnend te lezen hoe de ouders, en dan met name de vader, zich verschuilen achter de ‘hippiecultuur’ om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Het gemis van een vader is groot. Hij is er als het hem uitkomt, en probeert het gemis dan te verdoezelen met de door hem ingestelde ‘wensdagen’. Maar Patricia’s grootste wens kan hij niet vervullen… Het is een erg mooi boek geworden waarin je als lezer deelgenoot wordt van het leven van Patricia. Met ups en downs. De mooie kanten beschrijft ze ook!

Wat ik jammer vind is dat het overgrote deel van het boek zich afspeelt gedurende haar lagere school tijd. Daarbij mis ik trouwens een inkijkje in het dagelijkse leven van die school. Hoe heeft ze het daar gehad? Maar dit terzijde. Als Patricia de pubertijd bereikt openbaren zich de eerste echte scheurtjes in de relatie met haar ouders. Ik had dan wel willen weten hoe zich dat verder ontwikkeld heeft. Wat mij betreft had het eerste gedeelte wat minder uitgebreid gemogen zodat er wat meer ruimte zou zijn voor de puber-periode. Het plot vind ik dan wel weer hartverwarmend.