Een heel mooi en aandoenlijk boek dat opvalt qua schrijfstijl en inhoud.

In het gezin waarin Kos opgroeit is veel veranderd sinds de geboorte van zijn zusje. Zijn moeder hangt meestal apathisch in haar ochtendjas op de bank terwijl zijn vader aan het redderen is om de boel draaiende te houden. Kos manoeuvreert zich daartussen, probeert zich te ontfermen over Soof, zijn nieuwe baby zus en de aandacht van zijn vader en moeder te vangen. Als zijn ouders op een zaterdag bij wijze van uitzondering verstoppertje met hem en zijn zusje willen spelen verheugt Kos zich op de aandacht. Maar zijn hoop blijkt weer geen waarheid te worden want na het tellen gaan ze niet naar hem en zijn zusje op zoek. Kos vlucht naar het park, verstopt zich met zijn zusje onder een struik maar moet plassen en besluit zijn zusje even achter te laten, hij is immers zo weer terug. Maar bij terugkomst is hij zijn zusje kwijt, de paniek slaat toe en de zoektocht begint…

Een ogenschijnlijk makkelijk te lezen boek; korte zinnen, makkelijk lezend lettertype en mooi gekleurde illustraties die een melancholische warmte uitstralen. Kortom: een prachtige lay-out! Dit alles is zeer toegankelijk voor de jongere lezers. Maar al gauw merk je dat er veel diepgang achter deze eenvoud schuilt. Je wordt meegezogen in de gevoelswereld van een eenzaam, achtjarig jongetje dat middels flashbacks en zijn kijk op de situatie thuis jou duidelijk maakt wat er in zijn gezin aan de hand is. Nergens valt het woord postnatale depressie terwijl je vanaf zowat de eerste bladzijde weet dat dat het is wat er speelt. Deze auteur weet en kan op subtiele wijze de juiste woorden vinden om dit in één zin te vatten: ‘Mama heeft al haar vrolijkheid in de baby gestopt en is zelf gaan huilen.’ Als lezer huil mee want het is verdrietig om te lezen. Zeker ook als Kos tijdens zijn zoektocht contact maakt met andere mensen die in verdrietige omstandigheden leven, ik doel dan op de zwerver en de vluchtelingen waarbij hij zijn heil zoekt. Gelukkig blijkt uiteindelijk toch dat Kos niet alleen op de wereld is, dat zijn ouders ontzettend veel van hem houden. Dit voelt dan weer extra warm na de zware zoektocht. Wat ik een beetje als paradoxaal ervaar is dat Kos een kinderlijke kijk op de wereld heeft die past bij een achtjarige maar dat hij tegelijkertijd uitspraken doet die meer bij een volwassene horen. Dit hoort wellicht ook bij de vage scheidslijn tussen echt en onecht die typerend is voor de overigens prachtige schrijfstijl van Mohana Kroonenberg. In ‘Dodo’ is dit ook het geval maar vond ik het lastiger om erin mee te gaan.
Ik vind dit een heel mooi en aandoenlijk boek dat opvalt qua schrijfstijl en inhoud. Zeker ook fijn om voor te lezen!