‘Als je er niet over praat, is het er niet’

De ouders van Hippie liggen in scheiding, ze vechten elkaar de tent uit. Hippie wil er niet aan, en doet tegen beter weten in, net alsof het niet zo is. Gelukkig kan ze soms even naar haar opa die op het erf van hun boerderij in het voormalige kippenhok woont. Bij hem kan ze even bijkomen van al het tumult. Ondertussen gaat het geruzie gewoon door en maakt Hippie zichzelf wijs dat het niet haar ouders, maar de hond en de kat zijn die ruzie maken. Daarom trekt ze met een onuitwisbare rode stift een lijn, waarmee ze het huis in tweeën deelt. Ziezo, Tak de hond kan aan de kant van mam spelen en slapen terwijl poes Tokkie dan bij pap kan blijven. Ondertussen mijdt ze zorgvuldig situaties waarin vragen gesteld kunnen worden want op de antwoorden zit ze bepaald niet te wachten. Ze wil eigenlijk maar één ding: dat alles weer wordt zoals het was. Maar of dat een reële wens is valt nog te bezien!

Ik werd direct meegezogen in dit verhaal vol emoties en werd er ook door ontroerd. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Hippie die alles op alles zet om de situatie waarin ze zich bevindt te ontkennen. Telkens als er een poging wordt gedaan om met haar over de op handen staande scheiding te praten, zoekt ze op gewiekste wijze een uitweg. En zo houdt ze alles binnen en stapelt het verdriet en de angst zich op in haar lijf. Dit wordt zo mooi beschreven, zeker in samenspraak met de opa, die als hij in Hippies mond kijkt tegen haar zegt dat hij tegen een muur aankijkt waarachter ze dingen verstopt. Haar antwoord hierop is: dat is geen muur, dat is een steen en die ligt er al een tijdje! Zo’n uitspraak omhelst het hele probleem op een bijna poëtische manier. Als lezer kruip je in het hoofd van Hippie die jou middels haar gedachten duidelijk maakt waarom ze doet wat ze doet. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel, ik moest soms ook lachen; om de kijvende ouders, de vriend van de moeder die in zijn onderbroek ruzie maakt met Hippies vader en de dwarse buien van Hippie die soms leiden tot hilarische situaties. En wat ik het allerfijnst vind: het onverwachte einde dat voor alle personages toch nog goed uitpakt! Ik hou nou eenmaal van ‘happy ending stories’, zeker in kinderboeken!