Moeite om te vertrouwen

Mensen halen zich de vreemdste dingen in het hoofd bij een verdwijning. De eerste verdachte is meestal iemand uit de nabije omgeving. In Honderd dagen, het eerste deel in de serie Maia van Emelie Schepp, gaat dat precies zo. De man van een vermiste vrouw wordt met een scheef oog aangekeken, want niet iedereen is van zijn onschuld overtuigd. De Zweedse Schepp is geboren in Motala waar dit boek zich afspeelt. Ze debuteerde in 2013 met Memento, dat zij in eigen beheer uitgaf. Daarvoor werkte ze jarenlang als projectmanager in de reclamebranche. Daarnaast heeft ze twee filmscripts geschreven en is een van de presentatoren van de Deckarpodden, een podcast over het leven als schrijfster.

In Honderd dagen begint rechercheur Maia Bohm haar eerste dag bij het onderzoeksteam van Motala uiterst stressvol. Haar zoon ligt ernstig ziek in het ziekenhuis en haar mopperende moeder zorgt hoofdzakelijk voor dochter Ella. Met spoed moet Maia met een collega af op een melding over een schot bij Johan Sundin. Het is een jaar nadat zijn vrouw Amanda verdween en Maia spit het verleden van het echtpaar uit. Hierbij ontdekt zij tegenstrijdigheden in het onderzoek en gaat ervoor om te achterhalen wat er destijds gebeurd is. De nasporingen hebben grote gevolgen voor haar directe omgeving.

In de plot, dat grotendeels per dag verteld wordt, is een belangrijke rol weggelegd voor het privéleven van Maia. Er komt veel op haar af met een doodziek kind en een moeder die haar onder druk zet, naast haar werk als rechercheur. Ze kampt met de nodige problemen en spant zich tot het uiterste in voor haar zoon, daarbij haar dochter af en toe vergetend. Het voelt levensecht zoals Schepp de innerlijke strijd die zij voert beschreven heeft, daarbij de behoefte aan een arm om haar heen niet te vergeten. De bij personages passen goed bij dit verhaal dat meer leest als een spannende roman dan een thriller. Er is een moord gepleegd, maar die is van ondergeschikt belang en dient meer als kapstok waaraan het verhaal opgehangen is, om van daaruit verder te gaan.

Door de korte hoofdstukken en de vlotte schrijfstijl leest het boek makkelijk. Het is jammer dat de voorvallen niet altijd geloofwaardig overkomen, maar echt storend is het niet. Het boek bevat het belangrijke thema orgaandonatie en het gebrek eraan. De stress die ouders hierdoor hebben komt binnen. Daarnaast is er de behoefte om gezien te worden sterk aanwezig. De verschillende verhaallijnen komen netjes bij elkaar. Voor de ontknoping, die deels voorspelbaar is, trekt Schepp alles uit de kast. Deze bevat een extra onverwachte twist. In haar nawoord meldt de auteur dat zij het boek opgedragen heeft aan haar moeder die aan kanker overleed in het ziekenhuis van Motala.

Honderd dagen is een onderhoudend verhaal waarin tegen het einde een traantje weggepinkt wordt, en gevoelens het beoordelingsvermogen in de weg staan, doordat personages handelen uit emotie en moeite hebben om anderen te vertrouwen.
Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers