Soms bijna een gedicht.

Dit is een lijvige roman met heel veel sfeer, verdriet, liefde en vriendschap.
Violette, had als baby al geen goede start, ze dachten dat ze niet meer leefde, maar toen ze eenmaal op temperatuur kwam, liet ze van zich horen. Als jong meisje leert ze haar man kennen met wie ze geen al te beste relatie op bouwt. Desondanks krijgen ze een dochter. Met de dochter gaan ze bij een spoorwegovergang wonen waarbij vooral Violette de spoorwegbomen bedient. Als de functie van spoorweg overwachter komt te vervallen gaan ze op een begraafplaats wonen. Ook hier weer is Violette degene die werkt en de begraafplaats beheert. Ze heeft gelukkig een goede vriendin, waar ze een huisje van gebruikt in Spanje, zodat ze toch af en toe vakantie heeft. Ook heeft ze een goede vriend, Sacha, hij leert haar in zichzelf geloven, hij is degene die haar de baan op de begraafplaats aanbiedt, en haar leert hoe die te beheren.
Het verhaal wisselt in tijd en tussen de personen, wat zorgt dat je goed in het boek blijft.
Boven de hoofdstukken staan prachtige quotes, grafteksten. “Er is iets wat sterker is dan de dood en dat is de aanwezigheid van wie afwezig zijn in de herinnering van de levenden”. Maar ook tijdens het lezen kom je teksten tegen als: “Misschien ben je al ergens anders geboren, in een andere stad, aan de andere kant van de wereld. Omringd door je nieuwe familie. Die je geboorte viert. Die naar je kijkt, je omhelst, onder cadeaus bedelft, die zegt dat je op je moeder lijkt, terwijl we hier om je rouwen. En jij, jij slaapt, jij bereidt je voor op een nieuw leven waarin je alles opnieuw gaat doen, terwijl je hier dood bent. Hier ben je een herinnering, daarginds is de toekomst van jou. ”Violette heeft zeker ook humor, zoals ze de jeugd van de begraafplaats jaagt en “Ik heb in twintig jaar tijd denk ik heel veel dingen op mijn begraafplaats zien gebeuren, in sommige nachten betrapte ik zelfs schaduwen die op of tussen de graven de liefde bedreven, maar dat waren geen spoken”. Ze beschrijft ook de liefde tussen Irene Fayolle en Gabriel Prudent zo mooi in briefvorm.
Halverwege wordt het boek zelfs onverwacht spannend.
Valerie Perrin is een Franse auteur, die ooit met haar middelbare school stopte. Ze verhuisde naar Parijs, waar ze in 2006 haar man, Claude la Louch, ontmoette. Ze maakte carrière als decorfotograaf, later werd ze co-schrijver voor filmregie. Ze werd pas bekend met haar eerste boek, 2015, dat o.a. ook in Duitsland en Italië werd uitgegeven en waarmee ze verschillende prijzen won. Ook haar tweede roman, 2018, dit boek, is bekroond met diverse prijzen, waaronder de Maison de la Presse. Er is ook een boek uitgekomen in 2021: Trois.