Wat veel boeken!

Het boek der deuren is geschreven door Gareth Brown, een Schotse schrijver die al op jonge leeftijd schreef. Dit is zijn eerste uitgegeven boek, zijn debuut. Het boek wordt verkocht in 20 landen, waaronder Nederland, Duitsland, Spanje, Italië en Hongarije. De vertaler is Lia Belt.
De kaft is sjiek donker en door het goud doet het hij rijk aan, ook al door het mooie gladde papier. Hij is ontworpen door Bea Kelly/TW.
Het boek wordt op Hebban in de categorie thriller gezet, maar komt ook voorbij als Young adult en fantasy.

Cassie werkt in een boekhandel. Daar erft ze een bijzonder boek van meneer Webber, met wie ze een bijzondere relatie heeft. Dat boek bepaalt het verhaal. Al vanaf het begin van Het boek der deuren komt de vaart in het verhaal mede door de korte hoofdstukken maar vooral door het openen van de verschillende deuren en steeds nieuwe boeken. Een grappige zin bij het openen van een deur: ”Koude lucht kwam hun als een uitgelaten hondje tegemoet.” De hoofdpersonen in het boek zijn over het algemeen jong, waardoor het boek vooral jonge mensen zal aanspreken (vandaar waarschijnlijk dat het in een artikel onder Young adult geschaard werd).
De spanning wordt opgebouwd door het reizen tussen tijden en plaatsen. “Pal voorbij de deuropening was een andere plek, een stad in een land aan de overkant van de oceaan.” Ook is er magie en een duister tintje door het boek heen geweven. “Toen het kind langs liep, stak de Vrouw haar hand omlaag en liet haar vingers even langs haar zachte roze wang strijken. In dat korte moment van contact stroomde wanhoop als water uit een kan van haar naar het kind toe.”
Daarbij redelijk wat geweld en heftige situaties “Hugo draaide om zijn as en schoot twee keer, en toen draaide hij zich om en schoot nog een keer. Alle drie de mannen vielen met kogelgaten in hun voorhoofd op de vloer.” en “Barbary zwaaide zijn arm opzij en schoot Gilette midden in zijn voorhoofd, waardoor bloeddruppels en hersenweefsel op de spiegel achter hem spatten als lava uit een vulkaan.
Maar gelukkig ook een aantal heel mooie passages over Cassie met haar grootvader en Cassie met meneer Webber. Waarbij ze soms heel blij maar ook verdrietig is. ”Ze schreeuwde het uit naar de grijze dag, helemaal ontdaan en kapot van het verlies van haar grootvader. De regen bleef op haar hoofd kletteren alsof de wereld met haar mee huilde.” Nog wat mooie andere zinnen uit het boek: “Nu was het verlaten en waren gebouwen eromheen stil als rouwende nabestaanden bij een graf.” En “Het was net alsof je door geologische breuklijn liep, met de hemel als een zigzaggende barst hoog erboven.”
De opbouw naar de plot van het verhaal, die ik hier natuurlijk niet ga verklappen, gaat gestaag naar het einde van het verhaal en als je het boek uit hebt heb je echt een boek gelezen dat je bij blijft!