Wat een mooi verhaal!

Het boek is geschreven met veel historische materiaal, Annejet heeft veel research gedaan! Hier en daar misschien een opsomming van feiten maar wel met een prachtig verhaal wat het verdient om uitgebreider te worden verteld.
Het speelt zich af in de 19e eeuw, waarin Leon, de hoofdpersoon,eigenlijk een vluchteling, naar Amerika vertrekt om daar kansen te krijgen zich te ontplooien. Hij ontmoet daar zijn toekomstige vrouw Juliette, een slavin die hem verzorgt als hij ziek is, en koopt haar. In het boek staat daarover:”En daarom is Juliettes koopakte zo uniek. Niet alleen liet Leon zijn ‘ aankoop’ meteen op het moment dat hij die in bezit kreeg vrij, ook deed hij dat uitgerekend op een moment waarop aangekondigd was dat zoiets binnenkort illegaal zou zijn. In die zin kan het veder zo kille document dat op 20 oktober 1820 werd opgemaakt, gezien worden als misschien wel een van de ontroerendste liefdesverklaringen in de Amerikaanse geschiedenis”.
Door alle problematiek rondom de slavernij wordt het hem niet gemakkelijk gemaakt om te trouwen en zijn kinderen op te voeden zoals hij wil. Hij zelf wordt wel goed opgenomen in de society en weet op maatschappelijk gebied zich goed te ontplooien. Ook terug in Nederland gaat het hem, Juliette en de kinderen goed, hij wordt zelfs burgemeester. Als Julliette op 46-jarige leeftijd plotseling overlijdt staat er over Leon in het boek:”Leon was kennelijk dermate overstuur dat hij niet in staat was om zelf aangifte van het overlijden van zijn vrouw te doen”.
Het schilderij op de kaft van de Franse schilder Liotard (interview BN/de Stem) is heel mooi, toepasselijk en in de sfeer van Juliette. Volgens het interview in BN/de Stem van zaterdag 29 februari wilde Annejet het schilderij gemaakt door Nicolaas Pieneman graag op de kaft, echter dat is nog niet gevonden.
Annejet is ook door het verhaal geroerd. Dit blijkt voor o.a. mij uit het interview uit de krant waarin ze verteld over dat ze de grafheuvel bezoekt waar de kisten van Leon en Juliette staan. “Waar Juliette zelf- of tenminste, dat wat er na anderhalve eeuw van haar overgebleven was, wist ik ondertussen al. Ik had zelfs pal naast haar gestaan en een witte roos gelegd op het eikenhouten kistdeksel die haar nog van me scheidde. Zelden was ik bij mijn zoektocht naar iemand fysiek zo dicht bij diegene begonnen als op die julidag, in die merkwaardige grafheuvel midden in een nieuwbouwwijk in het Zuid-Hollandse Monster waar zij en haar geliefden hun laatste rustplaats vonden”.
Over de slavernij zegt ze in datzelfde interview “Geen historische gebeurtenis heeft zoveel sporen in de samenleving achtergelaten als de slavenhandel, de grootste gedwongen volksverhuizing ooit”.
Over een boodschap in dit verhaal zegt ze in een interview in het blad Spoor:”Wat mij trof is dat een samenleving zo blind kon zijn voor zo’n gruwelijke misstand. En iedere samenleving kent zijn blinde vlekken. In al mijn boeken zit wel een verborgen boodschap, iets wat ik zinnig vindt om te vermelden.