Het bizarre verhaal van de tweeënnegentigjarige Marian Leatherb

De 92 jaar oude en stokdove dame Marian woont bij haar zoon Galahad in Spanje in huis. Daar heeft ze een eigen kamer die uitkomt op de achtertuin. Ze helpt er in de keuken en houdt haar eigen kamer schoon. Zo probeert ze niemand tot last te zijn.

Twee huizenblokken verder woont haar beste vriendin Carmella. Op een dag heeft Carmella een bijzonder nuttig cadeau voor Marian: een gehoorshoorn. Hiermee kan ze eindelijk horen wat er tegen haar gezegd wordt. Camella geeft haar er nog een tip bij: laat de hoorn aan niemand zien en gebruik hem stiekem, zodat je erachter kunt komen wat de mensen over je zeggen. Met de hoorn goed verstopt, gaat Marian terug naar huis. Maar wanneer ze de hoorn gebruikt om stiekem te luisteren, komt ze erachter dat de familie van Galahad van plan is haar op te bergen in een Tehuis voor seniele oude mensen, een christelijke instelling die wordt beheerd door de Broederschap de Bron van Licht.

“Mensen onder de zeventig en boven de zeven zijn bijzonder onbetrouwbaar,
tenzij ze toevallig katten zijn.”-Leonora Carrington

Het verhaal van een dove oude dame is begin jaren zestig geschreven door Leonora Carrington. Maar het boek over “een tweeënnegentigjarige Engelse feministe die opgesloten zit in een middeleeuws Spaans kasteel dat omgetoverd is tot een tehuis” (Idibem) raakte verloren. Pas in 1976 verscheen de oorspronkelijke Engelse versie.

Nu vijfenvijftig jaar later is Leonora Carrington bijna net zo oud als Marian. Ze is haar hele leven kunstenares gebleven. Haar surrealistische schilderijen zijn nog altijd te bewonderen. Het zijn doeken vol mensen die vogels achtervolgen of in vogels veranderen. Ze laten een viering van muziek tussen mensen en dieren vol magie zien. Ze geven de zoektocht van de schrijfster weer, waaraan ze al op vierjarige leeftijd begon. Zo is ook dit boek tot uitwerking gekomen, een boek dat de zintuigen van de lezers doet opleven, gecombineerd met humor, charme en magie (gebaseerd op het voorwoord van Ali Smith).

“Voor ik mij terugtrok in de uitkijktoren bleef ik buiten staan om de maan en sterren te bewonderen en door mijn hoorn naar de nachtwezens te luisteren.” -Leonora Carrington

Wat een bijzonder chaotisch boek is dit! Wanneer je mij vraagt wat ik nu precies heb gelezen, moet ik echt heel goed over het antwoord nadenken. Er is in dit boek zoveel op mij afgekomen. Soms was ik totaal de draad kwijt. Op sommige momenten moest ik mij er echt toe zetten om door te lezen, terwijl ik op andere momenten het boek maar moeilijk naast mij neer kon leggen. Dit boek kort samenvatten is dan ook een hele opgave! Toch heb ik bepaalde stukken ook met veel plezier gelezen. Met het personage Marian had ik niet heel veel. Maar met Camella wel. Wat een humor heeft dit mens! Ik heb echt om haar moeten lachen. Ze is een trouwe vriendin die altijd voor Marian klaar staat met (vaak de meest onmogelijke) oplossingen. Door haar is het leven van Marian nooit meer hetzelfde gebleven.

“Machinegeweren,” zei Carmella,”zijn de eenvoud zelve. Je laadt ze met een hoop kogels en haalt de trekker over. Er is geen intellectuele arbeid voor nodig en je hoeft niet echt iets te raken. Het lawaai alleen al maakt indruk op de mensen, ze denken dat je gevaarlijk bent als je een machinegeweer hebt.” -Leonora Carrington

Een dove oude vrouw is een verhaal dat aanvoelt als een soort sprookje voor volwassenen. Er zit spanning en humor in. Maar bovenal is het verwarrend en onsamenhangend, alsof je zelf een oud seniel dametje wordt door dit boek te lezen.

Een waardering geven is dan ook zeer moeilijk. Het is zo uniek, nog nooit eerder heb ik zo’n soort verhaal gelezen. Maar soms ging het mijn fantasie te boven.
Het is een boek dat je echt zelf moet ervaren. Wanneer je tussen het lezen door informatie opzoekt op internet, zul je zien dat het boek echt tot leven komt.

Ik waardeer het boek op 3 sterren. Ik denk dat je echt zelf het boek moet ervaren om er een goed oordeel over te kunnen geven. Dan vind je het óf helemaal fantastisch óf helemaal niks.

Het heeft mij wel heel benieuwd gemaakt naar de kunst van de schrijfster. Ik hoop dan ook dat ik haar schilderijen ooit in het echt kan bekijken. Ik vermoed dat ik bepaalde beelden uit het boek dan zal herkennen en misschien ook beter zal begrijpen.

Kijk voor nog meer leuke recensies op boekenblog indeboekenkast.com