Nu pas weet ik dat het confettiregen was

In Confettiregen ga ik op stap met Wobie, gedurende zijn volledige schooltijd. Ik voel zijn verwarring, de twijfels. Deze komen in het verhaal aan bod als ‘de gevoelens in zijn buik’. De aantrekking, de innerlijke spanning is in het begin zelfs helemaal niet seksueel. Wobie weet gewoon niet wat het is, toch wordt hij er telkens opnieuw mee geconfronteerd. Hij gaat op verkenning, hij ervaart alle hindernissen en successen. Ook in mij zit er een stukje Wobie: ik vond duizenden excuses uit om niet deel te nemen aan de gym, ik sleutelde aan de zoekgeschiedenis van de internetbrowser, ik had tientallen vriendinnen. Ik had ouders die bij voorbaat uit de kast kwamen als PFLAG-ouders, mijn moeder droeg net geen t-shirt: ‘I’m proud of my gay son.’
Ik zweeg af en toe tegen mijn ouders en vrienden. Ik kwam enkel naar buiten met mijn verhaal wanneer ik het zelf volledig aanvaard had. En als ik het deelde met vrienden of familie dan sprak ik niet het h*** woord uit, maar zei ik dat ik op jongens viel. Wat ik zo mooi vind, is dat de auteur schrijft vanuit zijn eigen stem, vanuit de overtuiging dat iedereen is wie hij/zij is. Hij beschrijft de ontluikende seksualiteit met respect voor individualiteit en persoonlijkheid. Seksualiteit en aantrekking is niet zwart-zwit: het voelt en verloopt voor iedereen. Het is afhankelijk van wie we zijn, en dat is uniek. ‘Wobie is Wobie’. Helemaal geweldig is dat ik gek ben op ‘Starman’ van David Bowie. Driewerf hoera voor de muzieksmaak van Splinter Chabot. Dit boek is een steun voor iedereen die strijdt met zijn of haar (seksuele) gevoelens, voor iedere vader en moeder die op zoek is naar antwoorden. Ieder van hen zal beseffen dat het helpt om erover te praten, erover te zwijgen en het vooral tijd te geven. Het gevoel van Wobie heb ik gevoeld in mijn buik, in mijn volledige lichaam. Nu pas weet ik dat het confettiregen was. Jonathan Jetten, januari 2022 @meesterdagdromer