Maike Meijer schrijft het frustrerende uit frustraties

Wen er maar dompelt mij onder in het dagelijkse leven van actrice M. De hoofdthema’s zijn: ouder worden met alle bijhorende kwaaltjes en het gevecht om er nog steeds bij te kunnen horen. Ik lees hoe het hoofdpersonage vecht met haar vetrolletjes en haar slecht passende outfits. Ik slik eventjes wanneer ze voor het slapengaan een pakje ongebakken croissants verorbert.

Het boek ademt zelfspot uit, maar het geeft ook verlangens en dromen weer. Maike Meijer bespaart ons geen enkel detail: het lichamelijk aftakelen wordt cynisch gebracht. Met een humoristische invalshoek raakt ze zaken aan, waar we anders over zwijgen? De leefwereld en de scènes zijn tastbaar en herkenbaar, ook voor mij als een Vlaamse man (slechts enkele van de vakjes waarin ik pas :-) )
Akkoord, het vrouwenlichaam wordt uitgebreid besproken, maar gender speelt voor mij geen rol. Het gaat om menselijke situaties met als rode draad: ‘life’s a Bitch’.

De beschrijvende pen van de auteur geeft alle elementen prijs: situaties, objecten en bijna alle lichaamsdelen.
Zonder schroom worden de angsten, bezorgdheden en frustraties getoond.
Het is een puur verhaal, ruw en grappig. Hoe lachwekkend het ook is, het raakt me.

Wen er maar aan leest alsof ik toeschouwer ben van een een stand up comedy show.
Met haar debuut brengt Maike Meijer pure introspectie.