HET JONGETJE DAT DE MESSEN TELDE, SNIJDT IN MIJN VEL

In dit verhaal lees ik de gebeurtenissen uit het leven van Roald Engelbregt de Derde. Als lezer zit ik op de eerste rij, kijk ik mee uit Roalds ogen. Wanneer zijn vader overlijdt, wordt de situatie thuis onverdraaglijk. Roald hield zichzelf steeds overeind, tot hij op kerstdag alle halve liters Jupiler van moeder in de gootsteen kapte.

Het jongetje dat de messen telde bevat heel wat maatschappelijke problematieken: incest, huiselijk geweld, automutilatie , geweld tegen dieren, middelenmisbruik, en zoveel meer. De auteur verbloemt niets, hij maakt de problemen tastbaar. Hij gebruikt een cynische stijl om het leven van Roald weer te geven. Het geweld is sluimerend aanwezig en een beetje later ontploft het gewoon in je gezicht. Stephaan Margodt blinkt uit in het neerpennen van alle fysieke en plastische details.

Het verhaal is boeiend, omdat de auteur alle kennis uit de leefwereld van Roald in het verhaal brengt. Ik word ondergedompeld in details over literatuur, muziek, geschiedenis, biologie en zoveel meer. Vanuit het systeemdenken herken ik de overlevingsstrategie van Roald. Zaken die voor buitenstaanders ongewoon lijken, maken deel uit van zijn systeem. Deze quote vat dit prachtig samen:

“Bizar hoe snel een mens aan het ongebruikelijke went. Ik heb zaken als normaal leren aanvaarden, die eigenlijk helemaal niet normaal zijn…”

Het feit dat Roald autisme spectrum stoornis ASS heeft, zorgt voor moeilijkheden in de sociale omgang, als tiener. Ik denk eigenlijk dat hij dankzij zijn ASS zijn thuissituatie kan depersonaliseren door de gebeurtenissen te isoleren en letterlijk weer te geven.

Stephaan Margodt slaagt erin om deze blik vast te leggen: de feiten, ontdaan van alle emoties.
Een ding zeker, nu weet ik waarom Roald Engelbregt de Derde de messen telde. Na het lezen van het verhaal verbaasd het me dat hij er nooit eentje vastgegrepen heeft.

Jonathan Jetten
@meesterdagdromer
juni 2021