OMH

Zo … voorlopig even genoeg van Matthew Quick, maar wat was ‘ie dit keer weer goed en vooral herkenbaar. En dat maakt het ook dat ik niet alles van Quick achter elkaar moet lezen. Hij kruipt veel te veel onder mijn huid (OMH).

Wederom een verhaal van een getormenteerde (verschrikkelijk mooi woord) ziel van een jaar of 18 die haar hele leven al voelt dat ze niet in haar gezin past, niet aan haar sociale omgeving kan wennen, de maatschappij niet begrijpt en zelf niet begrepen wordt, zich überhaupt niet thuis voelt in deze wereld. Mijn drie kinderen hebben dat ook, in meer of mindere mate. Vandaar de herkenbaarheid en emotie die het bij mij oproept.

Nanette doet toch een poging om zich aan te passen aan het normale leven, althans wat wij met zijn allen dan “normaal” noemen. Ze heeft bedacht om in haar hoofd, maar ook hardop, niet meer het woord ‘ik’ te gebruiken, maar alleen nog haar naam ‘Nanette’. Dus niet ‘ik ga nu naar school’ maar ‘Nanette gaat nu naar school’. Daarmee probeert ze haar oude ‘ik’ om zeep te helpen en zich als een soort herboren Nanette te voegen naar haar omgeving. Dat gaat natuurlijk niet goed.

Ik wil wat stukjes tekst voor mezelf vastleggen.

“Als ik naar mijn vader kijk, zie ik dat hij het ook niet snapt, en op dat moment dringt het tot me door dat ik voor een groot deel nooit door mijn ouders begrepen zal worden, hoeveel therapiesessies we er ook tegenaan gooien, ook al zouden we duizend-en-een gesprekken voeren over wie ik ben.

Toch zie ik dat mijn moeder ook in tweestrijd verkeert. June heeft haar uitgelegd waar ik behoefte aan heb, alleen kan mijn moeder daar niet aan voldoen, evenmin als ik kan voldoen aan mijn moeders behoeften.

Je bent Booker niet of Mr. Graves of June of je klasgenoten of je ouders of wie dan ook die je in je toekomst zult ontmoeten. Je bent Nanette O’Hare, en dat is goed, want dit leven waar je een weg in probeert te vinden is jouw verhaal en van niemand anders.

Dus misschien gaat het niet zozeer om de beweegredenen, maar om simpelweg meedoen, je met je beste, ware, authentieke zelf vol woeste overgave in de wereld storten. Toegeven aan onze ware aard stuwt ons misschien het grote onbekende in, naar doelen waarvan we nog niet eens hebben kunnen dromen, maar die wel bestaan.”

Ik geef direct toe: behoorlijk cliché … teksten die in een zelfhulpboek niet zouden misstaan.
Maar in verhalende vorm en de manier waarop Quick zijn personages neerzet, van humoristisch naar melancholisch naar diep bedroef en dan weer terug … heel knap!