Meer emotie

De slavernij vind ik een gruwelijk en tegelijk fascinerend hoofdstuk in de geschiedenis van de mensheid. Net als bij de holocaust blijft de vraag mij bezighouden: hoe kunnen mensen elkaar zoiets aandoen? Ik vind het bijna niet te geloven. Van de andere kant zien we bijna dagelijks dat onze zogenaamde ‘beschaving’ maar een flinterdun laagje vernis is. Boeken die inzicht geven in de donkere kanten van onze geschiedenis kunnen er wat mij betreft niet genoeg zijn. Dat we het onthouden, maar vooral dat we er ook iets van leren.

Whitehead geeft een opvallende draai aan zijn verhaal over slavernij door bij de ondergrondse verzetsorganisatie het woord ‘ondergronds’ letterlijk te nemen: slaven worden geholpen te vluchten via een spoorweg die ondergronds is gebouwd. Nee geen metro, maar een echte ouderwetse trein met locomotief en machinist. De stationnetjes hebben stuk voor stuk hun eigen karakter inclusief stationswachters die ieder hun eigen geschiedenis hebben. Knap gevonden en goed uitgewerkt.

Wat ik jammer vind aan dit boek is dat het afstandelijk en bijna op een klinische manier is geschreven. Ik weet niet of dat een kenmerk is van Whitehead, maar in dit boek valt het extra op. De lezer krijgt namelijk wel zicht op alle gruwelijkheden maar het roept op deze manier nauwelijks emotie op. Althans … bij mij. Ik had het verhaal liever gelezen vanuit het gezichtspunt van Cora dan vanuit de alles overziende derde persoon. Ik wil zien wat Cora ziet, voelen wat Cora voelt, doorleven wat Cora allemaal meemaakt.
Neemt allemaal niet weg dat het een goed (geschreven) verhaal is en dat ik erg benieuwd ben naar de recente roman van Whitehead: De jongens van Nickel.