Krachtige onderstromen

Op welke leeftijd leert een kind wat echt is?
Hoe lang blijft de vervaging tussen fantasie en werkelijkheid bestaan voor een jong kind?
En als de harde realiteit toeslaat, gaat dan niet een klein beetje magie voor altijd verloren?

Nu mijn eigen kinderen volwassen zijn, is het voor mij al flink wat jaren geleden dat ik een prentenboek (voor)las.
We hebben nog genoeg kinderboeken op zolder liggen, en daar zitten een paar hele goeie tussen.
Maar hier op Hebban viel mijn oog op dit boek.
Wat een prachtig en emotioneel verhaal met bijpassende zachte tekeningen.

Een verhaal dat meer dan 100 jaar geleden is geschreven maar dat volledig los staat van plaats en tijd en dus nooit gedateerd zal raken. De schrijfstijl van Williams is bijzonder: ze combineert de onschuld, speelsheid en verbeeldingskracht van kinderen met krachtige onderstromen van sentimentaliteit en verdriet. Haar verhalen eindigen – net als de meeste sprookjes – op een inspirerende, opbeurende toon. Dat maakt het sterk, maar juist die onderstromen maken het verhaal zo superkrachtig.
Met vochtige ogen tot gevolg, of op zijn minst een beetje kippenvel.

Ik ben zelfs op zoek gegaan naar mijn eigen knuffelkonijnen; op een knuffelhond en een -beer na, de enige bewaarde knuffels uit mijn kindertijd. Een bruin en een grijs konijn. En die grijze, die is het oudst, uit 1965. Een cadeau bij mijn geboorte van mijn veel te vroeg overleden opa. Er ontbreekt een (kraal)oogje, de oren zijn kaal gesabbeld en de vulling heeft zijn beste tijd gehad.
Maar wat een herinneringen opeens, en wat een onschuld, toen nog.

Wat een verhaal met een mens kan doen!