Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Woordkunstenaar

Jos Kunze 05 september 2015
Een prachtig geschreven maar enorm ambitieus debuut, waarbij Rahman door al het hooi zijn vork bijna niet meer ziet. Hij geeft een prachtig beeld van de hedendaagse (post-9/11) politiek en de identiteitscrisis waar we ons in bevinden. Die tomeloze ambitie zuigt de lezer steeds dieper het boek in … op weg naar steeds grotere vraagstukken en misschien op weg naar antwoorden op die grote vraagstukken. Maar uiteindelijk wordt dat doel niet gehaald en voel je je als lezer zwevende in een lege ruimte. Wat zo nu en dan ook wel weer een lekker gevoel kan zijn!
Hoe dan ook: het eindresultaat is zonder meer zeer plezierig, uniek en op momenten briljant.

Een echt plot is er niet. Veel actie is er ook niet. Het grootste deel van het boek bestaat uit de discussie tussen twee mannen. Op die manier ziet Rahman kans om alle buitenissige feitjes en alle interessante gedachten die hij in zijn leven ooit gehad heeft op papier te zetten. Het aardige is dat de meeste van deze feitjes en gedachten ook echt de moeite waard zijn: ze raken je van binnen en verschaffen nieuwe inzichten. Oké: het is allemaal misschien al eens bedacht, en het zijn echt geen wereldschokkende bespiegelingen maar het kriebelt ergens in je hersens of ergens in de buurt van je hart. Een voorbeeldje.
Weet jij waar het materiaal waaruit een boom bestaat vandaan komt?
Is dit een strikvraag?
Nee hoor, ik bedoel het serieus.
De boom krijgt zijn voedingsstoffen uit de grond, zei ik.
Een boom bestaat uit hout en hout bestaat bijna geheel uit koolstof. Daarom is het zo geschikt om een vuurtje mee te maken. Waar komt die koolstof vandaan? Bomen nemen koolstofdioxide op uit de atmosfeer en geven zuurstof af. Door fotosynthese wordt de zuurstof uit de koolstofdioxide gehaald en aan de atmosfeer afgegeven, maar wat gebeurt er met de koolstof? De koolstof blijft in de boom. Met andere woorden: bomen groeien van de lucht.
Kijk, dat vind ik nou leuk om te lezen.

Wat mij persoonlijk ook aanspreekt zijn thema’s als geloof en liefde, maar vooral de schoonheid van wiskunde, die hier wat mij betreft nog wat meer uit de verf had mogen komen. Zo trekt de Onvolledigheidsstelling van Gödel als een rode draad door het boek. Die is niet alleen wiskundig van groot belang, maar kan ook op alle andere gebieden die in het boek voorkomen het denken losmaken. Jammer genoeg vinden we een aanzet daarvan pas in het een-na-laatste hoofdstuk:
Midden in deze kolkende maalstroom van gedachten werd ik, niet voor het eerst maar juist opnieuw, omdat ik er altijd naar streef en omdat wiskunde altijd een toevluchtsoord voor me zal blijven, bevangen door de gedachte aan de Onvolledigheidsstelling van Gödel, een theorie die gelijk de liefde zowel betoverend als storend is, een theorie die zichzelf verlicht terwijl hij een schaduw werpt over de wiskunde, de koningin der wetenschappen – en ik zeg koningin omdat de theorie even afstandelijk is en even rigoureus de methoden van de wetenschappen logenstraft, zo mateloos hooghartig ten opzichte van alles wat we voelen, aanraken, proeven.

Wat een woordkunstenaar … briljant opgeschreven! En op zichzelf al een flinke steek hooi als begin van een heel nieuw boek. Wordt vervolgd? Afijn … misschien klim ik zelf nog eens in de pen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jos Kunze