Communiceren kun je leren

Stel je een huwelijksnacht aan het begin van de jaren '60 voor. De sexuele revolutie staat nog in de kinderschoenen dus de beide echtelieden ontbreekt het totaal aan kennis en ervaring. En beiden op hun eigen manier. Hij kan niet wachten om het huwelijk 'te consumeren' zoals dat verhullend omschreven werd. En zij heeft echt geen flauw benul wat ze moet verwachten, een tongzoen vindt ze al afschuwelijk.
En als je dan helemaal niet met elkaar communceert, tsja ... vul zelf maar in. Misverstanden en onbegrip alom.
McEwan schrijft het verhaal op een heerlijke, humoristische en vooral onnavolgbare wijze. Zoals alleen hij dat kan. Het langs elkaar heen praten is soms humoristisch maar vooral ook schrijnend. En wat McEwan vooral goed doet is het contrast scheppen tussen de preutsheid van die jaren en de hedendaagse openheid en daarbij behorende terminologie. Dat werkt nogal vervreemend op de lezer.
Ik moet echt meer gaan lezen van McEwan.