Geloof, hoop en liefde maar vooral hoop

Inmiddels ben ik toch een echte Matthew Quick fan.
De karakters die Quick neerzet zijn iedere keer weer ‘heartbreaking’.
Zo ook deze Amber Appleton, de vrolijke protagonist van het verhaal, voor wie alles tegen zit, maar die hoop en vriendschap blijft geven aan nerds, zingende Koreaanse vluchtelingen in de kerk en bejaarden in het verzorgingstehuis. En dat terwijl ze zelf in een ouwe bus leeft samen met haar alcoholistische moeder. Dan gebeurt de volgende ramp. En toch blijft Amber – ondanks alle tegenslagen – hoop houden. Zelfs voorbij het breekpunt, waarop er geen hoop meer lijkt te bestaan en ze zich dingen af gaat vragen waar geen antwoord op bestaat. Een gevaarlijk punt waarvan soms geen weg meer terug is. Maar Amber blijft hoopvol en blijft geloven. En die hoop, die zekerheid dat ergens de zon toch weer gaat schijnen, dat wordt beloont.
Naar het einde toe wordt het mij allemaal een beetje te mooi om waar te zijn.
Maar juist het contrast maakt de emotie misschien nog dieper.