Een modern historische feelgood

Door het lezen van de flaptekst van het Koetshuis werd bij mij de verwachting gewekt dat het een verhaal zou worden waar heden en verleden door elkaar heen zouden lopen en uiteindelijk in elkaar over zouden lopen. Een beetje een Riley-vibe kreeg ik er bij. Die verwachting werd niet helemaal ingelost. Het verleden kwam alleen naar voren via dagboek fragmenten, maar er werd niet letterlijk geschakeld tussen heden en verleden. Ik had daardoor wellicht wat moeite om in het boek te komen, omdat ik zat te wachten op de flashbacks die niet kwamen

Los van bovengenoemde is het verhaal over Laura en het uitzoeken van het archief van de Boyard’s een onderhoudend verhaal. Vanaf het eerste moment weet je wel waar het verhaal gaat eindigen, maar Quint heeft er een interessante plottwist in verwerkt. Het is deze plottwist die het karakter van Tom Boyard de diepte geeft die het nodig heeft. Ik kon me minder inleven met Laura, die ik toch wat oppervlakkig bleef vinden. Wellicht hangt dit ook samen met dat ik het boek geluisterd heb en de verteller toch een bepaald soort stem en vibe meegeeft aan een karakter. Ik vond Laura een beetje een zeurpiet daardoor.

Een van de redenen waarom ik deze serie wilde gaan lezen is dat ik zelf in een gebied woon met veel landgoederen die ook koetshuizen en theekoepels hebben. Het is heerlijk om over zo’n landgoed te dwalen en je gedachte de vrije loop te laten over hoe het er vroeger aan toe ging. Nu zag ik dat deel 2, de Theekoepel, zich afspeelt in het verleden. Het zelfde landgoed, andere tijd, andere personages!

Hoewel Het Koetshuis niet helemaal aan mijn verwachtingen voldeed, vond ik het een prima boek om te luisteren. Doordat het tweede deel ook prima als standalone gelezen kan worden, ga ik zeker verder in deze serie. Ik ben benieuwd naar meer verhalen over het landgoed Rosaville, maar ik ga deel 2 wel zelf lezen in plaats van luisteren.