Voor mij iets minder dan Wodka en Ranja

Waar ik bij Wodka en Ranja onmiddellijk geraakt werd en in het boek zat, had ik dit bij Groene Ranja niet. Ligt het aan het boek? Of ligt het aan mij? Moeilijk te zeggen, ik denk een beetje aan beide. Mijn verwachtingen lagen misschien iets te hoog.
In dit boek volgen we Imke en Jasmijn die na een uit de hand gelopen ruzie tussen hun moeder en oom Jacob in een kindertehuis terecht komen. We krijgen afwisselend het verhaal van Imke, moeder Ria en de begeleidsters. Het verhaal sleepte naar mijn gevoel wat aan, er zat niet zo veel diepgang in als in het vorige boek. Er werd heel vaak gewoon verteld over hoe het er in het tehuis aan toeging, hoe de andere kinderen waren. Interessant, maar niet om een heel boek te vullen of toch niet voor mij. Naar mijn gevoel kwam ook telkens hetzelfde terug, Imke en Jasmijn missen hun mama, hun mama mist hen, maar kan het niet opbrengen om aan haar alcoholverslaving te werken. Aangrijpend natuurlijk, maar ook frustrerend af en toe. Zo spreekt de moeder vaak over "mn meissies, ..." ik kan niet begrijpen als je hen zo graag ziet, waarom werk je dan niet aan je alcoholverslaving? Wat er in dit verhaal, net als in het andere boek, wel weer heel goed naar voor komt is de onvoorwaardelijke liefde van een kind voor zijn ouders. Ook de zusterliefde is heel goed voelbaar, het moment waarop sprake is om Imke en Jasmijn apart te plaatsen was voor mij de meest aangrijpende passage.
Kortom, dit tweede deel was voor mij zeker niet slecht, maar ik miste nu wat de diepgang die het eerste deel wel had.