Lezersrecensie
Loslaten, banden smeden en verdergaan
Ik was al bezig in het Al het blauw van de hemel toen ik de oproep zag voor de leesclub van Waar de zon de sneeuw raakt. Omdat ik zo in de ban en aan het genieten was van Al het blauw heb ik me onmiddellijk ingeschreven. Supergelukkig was ik dan ook toen ik uitgekozen werd om deel te nemen aan de leesclub. Omdat ik beide boeken samen aan het lezen was moest ik soms even denken met welk verhaal ik bezig was. De boeken zijn voor mij dus redelijk gelijkaardig, al vond ik Al het blauw iets aangrijpender.
In waar de zon de sneeuw raakt maken we kennis met Ambre die een "relatie" heeft met Philippe. Na een mislukte zelfmoordpoging gaat Ambre als seizoenswerker naar een chalet in Arvieux. Daar maken we kennis met de collega's van Ambre waarbij je de één al iets beter leert kennen dan de ander door de mooie beschrijvingen van Melissa Da Costa. Ook de omgeving kon ik zo voor me zien. Hierdoor leest het verhaal heel vlot weg en hebben de lange hoofdstukken me niet gestoord. Normaal gezien ben ik geen fan van boeken waar ik niet echt op een geschikt moment kan stoppen met lezen, maar hier waren telkens witregels voorzien op het einde van de dag of van een gebeurtenis waardoor je eigenlijk kon stoppen met lezen wanneer je wou.
Doorheen het verhaal kun je de evolutie van Ambre en de banden die gesmeed worden heel goed volgen. Door het open einde bleef ik wel nog met enkele vragen zitten die ik hier misschien beter niet plaats om spoilers te vermijden, maar ik kijk in ieder geval heel hard uit naar het vervolg.
Kortom, ik heb van het boek en de leesclub genoten en onthoud vooral dat niet alle slechte dingen voor eeuwig blijven duren en dat loslaten en vergeven heel belangrijk kunnen zijn in een mensenleven.
In waar de zon de sneeuw raakt maken we kennis met Ambre die een "relatie" heeft met Philippe. Na een mislukte zelfmoordpoging gaat Ambre als seizoenswerker naar een chalet in Arvieux. Daar maken we kennis met de collega's van Ambre waarbij je de één al iets beter leert kennen dan de ander door de mooie beschrijvingen van Melissa Da Costa. Ook de omgeving kon ik zo voor me zien. Hierdoor leest het verhaal heel vlot weg en hebben de lange hoofdstukken me niet gestoord. Normaal gezien ben ik geen fan van boeken waar ik niet echt op een geschikt moment kan stoppen met lezen, maar hier waren telkens witregels voorzien op het einde van de dag of van een gebeurtenis waardoor je eigenlijk kon stoppen met lezen wanneer je wou.
Doorheen het verhaal kun je de evolutie van Ambre en de banden die gesmeed worden heel goed volgen. Door het open einde bleef ik wel nog met enkele vragen zitten die ik hier misschien beter niet plaats om spoilers te vermijden, maar ik kijk in ieder geval heel hard uit naar het vervolg.
Kortom, ik heb van het boek en de leesclub genoten en onthoud vooral dat niet alle slechte dingen voor eeuwig blijven duren en dat loslaten en vergeven heel belangrijk kunnen zijn in een mensenleven.
2
Reageer op deze recensie