Lezersrecensie
Surrealistische schoolverhalen
Niet vaak levert een jeugdboek de volwassen lezer net zo veel plezier op als de doelgroep. 'Zeb' van Gideon Samson is wel zo'n titel. Je volgt een klas vol wezens, waarbij de auteur met absurde situaties aan de lezer duidelijk maakt dat de wereld allesbehalve een duidelijke plek is. De humor is daarbij zo aanstekelijk dat het boek heerlijke (voor)leesmomenten oplevert.
In totaal bevat 'Zeb' 11 verhalen die zich allemaal afspelen rond de klas van juf Cato. In die klas zitten niet alleen 'normale' mensenkinderen: er is ook sprake van kinderen van wie het gezicht verwisseld kan worden en van een zebra. Met die laatste trapt het boek af. Centraal in dit eerste verhaal staat het feit dat de zebra geen Zeb wil heten, maar Ariane. Ook zie je hoe onbeholpen Ariane zich in de klas staande probeert te houden. Je voelt als lezer alle spanning die er is als je in een nieuwe klas begint en de start niet helemaal vlekkeloos verloopt.
Na dit openingsverhaal volgen nog meer achtergrondverhalen over de leerlingen. Herkenbare schoolsituaties, zoals verliefdheid en spreekbeurten, worden afgewisseld met meer persoonlijke verhalen over ouders en vriendschap. Daarbij is er steeds iets bijzonders aan de hand. Zo heeft iemand een gazelle als huisdier en wordt er geprotesteerd voor het recht om te huilen.
Knap is dat ieder verhaaltje de lezer ge(s)laagde humor bevat. De voorgestelde situaties zijn zo bevreemdend dat het grappig wordt. Stel je bijvoorbeeld eens voor hoe zelfvliegen eraantoe zou gaan. Het boek laat zo zien hoe absurd de werkelijkheid is. 'Zeb' kiest voor universele situaties en is zo blijvend actueel. Ieder kind wordt immers voor het eerst verliefd of vraagt zich af waarom iets is zoals het is. Dat maakt dat de humor en het filosofische aspect van blijvende waarde zijn.
De ondersteunende illustraties van Joren Joshua lijken rechttoe, rechtaan. Een combinatie van wit, zwart en oranje laat per verhaal zien hoe de situatie eruit ziet. Het mooie zit in de details. De meneer die grapjes verkoopt, is door zijn gezicht net de gehaaide marketingman uit een reclame. Zo vormt het boek zelf hetzelfde vrolijke, kleurrijke palet als de verhalen.
In totaal bevat 'Zeb' 11 verhalen die zich allemaal afspelen rond de klas van juf Cato. In die klas zitten niet alleen 'normale' mensenkinderen: er is ook sprake van kinderen van wie het gezicht verwisseld kan worden en van een zebra. Met die laatste trapt het boek af. Centraal in dit eerste verhaal staat het feit dat de zebra geen Zeb wil heten, maar Ariane. Ook zie je hoe onbeholpen Ariane zich in de klas staande probeert te houden. Je voelt als lezer alle spanning die er is als je in een nieuwe klas begint en de start niet helemaal vlekkeloos verloopt.
Na dit openingsverhaal volgen nog meer achtergrondverhalen over de leerlingen. Herkenbare schoolsituaties, zoals verliefdheid en spreekbeurten, worden afgewisseld met meer persoonlijke verhalen over ouders en vriendschap. Daarbij is er steeds iets bijzonders aan de hand. Zo heeft iemand een gazelle als huisdier en wordt er geprotesteerd voor het recht om te huilen.
Knap is dat ieder verhaaltje de lezer ge(s)laagde humor bevat. De voorgestelde situaties zijn zo bevreemdend dat het grappig wordt. Stel je bijvoorbeeld eens voor hoe zelfvliegen eraantoe zou gaan. Het boek laat zo zien hoe absurd de werkelijkheid is. 'Zeb' kiest voor universele situaties en is zo blijvend actueel. Ieder kind wordt immers voor het eerst verliefd of vraagt zich af waarom iets is zoals het is. Dat maakt dat de humor en het filosofische aspect van blijvende waarde zijn.
De ondersteunende illustraties van Joren Joshua lijken rechttoe, rechtaan. Een combinatie van wit, zwart en oranje laat per verhaal zien hoe de situatie eruit ziet. Het mooie zit in de details. De meneer die grapjes verkoopt, is door zijn gezicht net de gehaaide marketingman uit een reclame. Zo vormt het boek zelf hetzelfde vrolijke, kleurrijke palet als de verhalen.
1
Reageer op deze recensie
