Artistieke analyse

Na het succes van 'Wat je van bloed weet' is 'Open' van auteur Philip Huff opnieuw een analytisch boek. Dit keer neemt hij niet de ouder-kindrelatie onder de loep, maar de liefdesrelatie. In 'Open' herken je succesfactoren uit zijn vorige roman. Het perspectief speelt op een bijzondere manier een rol en Huff kiest opnieuw voor een opvallende structuur.

Je volgt een nagenoeg chronologische liefdesgeschiedenis die begint in 2012. De hoofdpersoon kijkt terug op zijn relatie en beschrijft hoe hij zijn geliefde ontmoet. Vervolgens krijg je in korte fragmenten te lezen hoe de relatie zich ontwikkelt. Met zijn geliefde kiest de ik-figuur voor een open relatie, waarvoor ze samen enkele voorwaarden bedenken. Langzaam wordt duidelijk dat het lastig blijkt om de voorwaarden te respecteren. Sterker nog: de hoofdpersoon breekt met enkele afspraken. De tijd verstrijkt en de relatie ontrafelt.

Interessant is allereerst de artistieke keuze om het boek geen monoloog te laten zijn. Hoe verder je in het boek komt, hoe vaker de geliefde van de hoofdpersoon een stem krijgt. Eerst is deze vooral letterlijk (gesprekken worden weergegeven), maar naarmate het boek vordert, lijkt het soms of de ik-figuur in het hoofd van zijn geliefde zit. Al deze uitspraken en gedachtes zijn cursief:
" Ik wil een partner die met mij kinderen wil. Die zegt: dat gaan we doen.
'Je kunt veel van mij verwachten of vragen, maar dat niet, denk ik. Dat ik dat zo duidelijk ga zeggen.'"

Een ander opvallend gegeven is dat ieder nieuw hoofdstuk wordt gekoppeld aan de wereldgeschiedenis. Het effect hiervan is tweeledig. Allereerst heb je als lezer meteen een duidelijk tijdsbesef. Doordat je je de gebeurtenis herinnert (9/11, de VS en Cuba die nauwer gaan samenwerken, de eerste lockdown etc.), wordt het verhaal levendiger omdat je het koppelt aan beleefde werkelijkheid. Daarnaast ontstaat er een extra betekenislaag. Het plaatst de gedachtes en emoties van de hoofdpersoon in een groter kader. Het laat zien dat ondanks de grote gebeurtenissen in de wereld het intermenselijke soms allesbepalend is.

Zo sleept Huff je mee langs de (scherpe) randen van de liefde en het verdriet dat daarbij kan horen. Hij verweeft de gebeurtenissen met kunstwerken en filosofische gedachtes over de liefde. Deze verbreden zijn verhaal, maar zijn soms iets te aanwezig. Desalniettemin is deze analyse over de liefde indrukwekkend.