Minder magisch

Als je na 'Tori' wilt weten hoe het afloopt met de gestolen tijgerklauw, dan vind je in dit tweede deel van de serie over de drie kinderen Cel, Bones en Zi het antwoord. Brian Elstak heeft dit keer de samenwerking met Esther Duysker gezocht. 'Trobi' sluit qua stijl goed aan bij het eerste deel, maar qua uitwerking is het net een tandje minder mooi.

Het boek opent met de mythe over de tijgerklauw. Hoe komt het dat deze zo'n krachtig wapen is? Dit verhaal is mooi opgezet en geeft het hoofdverhaal extra diepgang. Daarna is er een samenvattend hoofdstuk dat 'Tori' in twee pagina's weergeeft. Voor de lezer die deel één niet gelezen heeft, biedt deze samenvatting enige achtergrondkennis. Om het verhaal goed te volgen heb je als nieuwe lezer echter meer nodig: nu is vooral de start ingewikkeld. Voor de lezer die 'Tori' wel kent, is het een fijn opfrissertje voordat je de draad oppakt waar je de vorige keer bent gebleven.

Die draad zit net als 'Tori' vol met actie en bijzondere figuren. De drie kinderen gaan op zoek naar hun gestolen schat. Tijdens die zoektocht volgt een eindeloze reeks van criminelen, zoals een glibberige inktvis, de Pakkenbende, de Pakken (een kopie van de Pakkenbende) en de spin Anansi. Ook in dit deel wordt er dus gespeeld met literair erfgoed. Dit spelen zorgt voor humoristische situaties en soms een filosofische boodschap. De gesprekken die Zi voert met Papa Panas, zijn van dit laatste een voorbeeld: "'Praten met wezens die anders zijn dan jijzelf. Daarom is reizen belangrijk. Zodat je ziet dat de wereld niet om jou draait. Ik ben jouw vader erg dankbaar voor die les. Maar belangrijker dan praten is vooral heel veel luisteren'".

Waar 'Tori' geloofwaardig blijft als sprookje, schiet 'Trobi' in het verhaal een beetje door. De ommekeer van een van de personages aan het einde is dusdanig groot dat de geloofwaardigheid van het verhaal barstjes vertoont. Ook de setting bij een bendeleider doet je twijfelen aan het verhaal. Bovendien is de reeks van namen zo groot dat je je soms afvraagt: waar ben ik nu en over wie gaat dit? Daardoor wordt de sprookjesbetovering soms verbroken.

Als tegenhanger voor die veelheid is de kleurexpressie van 'Trobi' beperkter dan in het eerste deel. Nog steeds zijn de stripachtige tekeningen mooi, maar ze zijn minder divers en kleurrijk dan bij 'Tori'. Er zit te veel herhaling in. Dat maakt dit vervolg de moeite waard om te lezen, maar minder magisch dan 'Tori'.