Slecht twee vragen scheiden liefde van gruwel

Stel je voor: je wordt opgebeld door iemand die je lief is. Wat je ziet via een videoverbinding is ondraaglijk: langzaam, voor je ogen, wordt die geliefde doodgemarteld. En jij? Jij hebt één kans om het te stoppen. Het enige dat je hoeft te doen, is twee vragen correct beantwoorden. Simpel toch? Fout. Het voelt allesbehalve simpel als elke seconde telt en de spanning ondraaglijk is. Dit is het ijzingwekkende uitgangspunt van ‘De beller’, en geloof me, Chris Carter laat je vanaf dit moment geen seconde meer los.

Carter doet wat hij altijd doet - snoeiharde spanning, messcherpe dialogen en dat duistere randje - maar hier draait hij de duimschroeven nóg strakker aan. Het tempo is hoog; elk hoofdstuk eindigt met zo’n geniepige cliffhanger dat ‘nog één hoofdstuk’ ineens drie kwartier later is.

Carter staat bekend om zijn gruwelijke, gedetailleerde beschrijvingen, en ‘De beller’ vormt daarop geen uitzondering. De scènes zijn intens, vaak ronduit huiveringwekkend. Hij schrijft beeldend: de spanning voel je bijna lichamelijk, alsof je zelf naast de personages staat. Ook de moorden en de psychologische spelletjes zijn gruwelijk, maar ze passen in de duistere sfeer van het verhaal.

Wat ik echter dit keer miste, is de dynamiek tussen Robert Hunter en Carlos Garcia. Normaal gesproken vind ik hen een gouden koppel: perfect op elkaar ingespeeld, met een vanzelfsprekende balans tussen Hunters scherpzinnigheid en Garcia’s loyaliteit en nuchterheid. In ‘De beller’ komt die wisselwerking minder naar voren, waardoor ik dat vertrouwde gevoel miste. Tegelijkertijd krijgt de lezer een ander, verrassend inkijkje in Hunters persoonlijke leven. Tijdens een van zijn nachtelijke bibliotheekbezoeken, waar hij vaak heen gaat als hij niet kan slapen, raakt hij bij het koffieapparaat aan de praat met een vrouw. Daarna komen ze elkaar nog een paar keer tegen, tot het uiteindelijk zelfs uitloopt op een echte date. Ik hoop dat haar personage in toekomstige boeken wat meer ruimte krijgt, want er zit duidelijk potentieel in.

De ontknoping viel me eerst wat tegen; ik dacht achter te blijven met een knagend gevoel na al die gruwel en spanning, maar Carter verweeft een duidelijke boodschap in zijn verhaal - een thema dat pas richting de ontknoping helder wordt. Pas dan besef je hoe ingenieus hij de puzzelstukjes in elkaar heeft gezet. Dit gaf de plot voor mij toch net iets extra, waardoor het verhaal uiteindelijk sterk afsluit.

‘De beller’ is intens, slim opgebouwd en gruwelijk spannend, al had ik persoonlijk graag wat meer van de vertrouwde Hunter–Garcia-dynamiek gezien. Toch blijft Carter voor mij één van de allerbeste thrillerschrijvers van dit moment. Ik kijk nu al uit naar ‘Het meesterwerk’ dat in het najaar in de boekhandel ligt.