Een puzzel vol geheimen

Moriarty is een bekende naam in boekenland en met ‘Tot de laatste verdachte’ levert Nicola een thriller af die me vanaf de eerste pagina beet had. Je moet er maar opkomen om te openen met Harriet, die zwaargewond op de grond ligt, half bewusteloos, en tóch blijft nadenken over hoe – en vooral wie – haar dit heeft aangedaan. Alsof dat nog niet benauwend genoeg is, ligt ze op een plek waar niemand haar zal zoeken. Niemand weet waar ze is. Het is een ijzersterke en beklemmende start die direct boeit.

Harriet is een intrigerende figuur: knap, dominant, moeder, echtgenote, maar bovenal geslepen. Terwijl zij vecht om bij bewustzijn te blijven, krijgen we het verhaal door de ogen van haar drie hoofdverdachten: haar man Malek, haar beste vriendin Victoria en Karen, een moeder die ze ‘kent’ van het schoolplein. Die perspectiefwissels werken perfect: elke verdachte onthult nét genoeg om mijn beeld van Harriet en hun onderlinge relaties te kantelen. Slachtoffer of manipulator? Vriend of vijand? Ik bleef voortdurend schuiven met mijn verdenkingen.

De schrijfstijl is vlot, meeslepend en filmisch; ik vloog door de hoofdstukken. Moriarty doseert informatie met precisie en laat scènes op precies het juiste moment afbreken. Ze laat overal kleine puzzelstukjes achter die je als lezer pas later ontdekt en die perfect samenkomen in de plot. Die plot is zo vernuftig opgebouwd dat je nauwelijks kunt stoppen met lezen. Zelfs toen ik het boek dichtsloeg, bleef ik me afvragen of het werkelijk zo gegaan was, of had ik toch ergens een aanwijzing gemist?

De personages voelen menselijk. Achter de geheimen en leugens schuilen herkenbare thema’s: vriendschap, jaloezie, huwelijksdynamiek en de drang om gezien te worden. Moriarty toont hoe broos vertrouwen kan zijn, en hoe snel liefde kantelt wanneer angst en twijfel het overnemen.

‘Tot de laatste verdachte’ is een boek dat je niet kunt wegleggen en waarvan de plot je daarna nog even bezighoudt… maar ook die heerlijke macarons op de cover !