Een titel die langzaam betekenis krijgt

Dit boek las ik voor de Hebban leesclub.
Dankjewel.

‘De zachtheid van een kreeft’ : Wat een prachtig, ontroerend boek. Vanaf de eerste pagina werd ik meegezogen in het verhaal van François en zijn onverwachte ontmoeting met Elsa, de mysterieuze vrouw die zijn leven ‘binnenwandelt’ op een moment dat hij dat misschien het hardst nodig heeft.

François en Elsa dragen allebei een goedgevulde rugzak met zich mee – bagage die je als lezer, maar ook zij zelf, gaandeweg ontdekt. Dat proces van ontrafelen, van stilaan openbloeien, is prachtig beschreven. Het gebeurt zonder haast, zonder grote woorden, maar met veel gevoel en respect.

Manels vertelkunst is indrukwekkend en wat me enorm aansprak, is de zachtheid waarmee ze schrijft. Haar taal voelt warm en oprecht, en het tempo is bedachtzaam. Hoewel het voor mij soms nét iets te traag aanvoelde, werd het nooit saai. Ze neemt de tijd om emoties te laten groeien, zonder ze te forceren of op te dringen. De manier waarop de levens van François en Elsa elkaar voorzichtig raken, is ongelooflijk ontroerend. Ik herkende hun twijfels, hun angsten en hun kleine geluksmomenten. Het voelde allemaal echt – niet overdreven of gekunsteld, maar menselijk. Ik vind het bewonderenswaardig hoe ze samen hun pijn aangaan, maar om een of andere reden raakte het me toch niet helemaal. Ik kan niet goed verklaren waarom; misschien bleef er voor mij iets te veel afstand door het rustige tempo of door de sprongen in de tijd die niet altijd duidelijk waren?

In ieder geval: Het zette me wel aan het denken over verlies, over opnieuw beginnen, en over hoe belangrijk het is om jezelf toe te staan weer open te staan voor het leven, ook als dat eng is.

De titel – ‘De zachtheid van een kreeft’ – vond ik in eerste instantie wat mysterieus. Het riep direct vragen op en maakte me nieuwsgierig naar wat erachter schuilging. Het is zo’n titel die langzaam betekenis krijgt, op een subtiele en persoonlijke manier. Bovendien vind ik het mooi als een titel pas echt op z’n plek valt zodra je het verhaal hebt ‘doorleefd’ – dat is hier absoluut het geval.

Het verhaal is gevoelig en warm, en draagt een duidelijke hoop uit. Toch stoorde ik me aan het einde, dat te voorspelbaar en te zoetsappig voelde. Daardoor verloor het voor mij iets van de eerder opgebouwde diepgang en emotionaliteit.