Second chances and the price of loyalty

Sarah is gescheiden en woont op het platteland met haar hond Bella. Haar twee volwassen kinderen hebben haar de scheiding erg kwalijk genomen; vooral dochter Meg had er veel moeite mee. Warren zit in een huwelijk van ruim dertig jaar met Janet. Ze hebben een dochter, Kat(rina), die het huis uit is en samenwoont met Chris. Het huwelijk is een sleur, er zijn nauwelijks nog raakpunten.

Als Sarah en Warren elkaar per toeval tegenkomen tijdens de pauze in het operagebouw, zijn ze allebei verrast:

‘Ik had niet verwacht jou hier tegen te komen. Maar ik had hoe dan ook niet verwacht je ooit nog ergens tegen te komen.’

Met die ene zin zet GAAN de toon: onverwacht, pijnlijk helder en onmogelijk te negeren. Sarah en Warren — jeugdgeliefden die elkaar uit het oog verloren — voelen na decennia meteen weer de klik. Ze besluiten hun relatie opnieuw te proberen, maar zijn intussen ouder, behoedzamer en beladen met keuzes die anderen mee hebben gevormd.

Robinson wisselt hoofdstukken tussen Sarah en Warren. Zo volg ik hun dagen, de kleine ritmes van werk en hobby’s, de heimelijke ontmoetingen en de twijfels. Wanneer Warren besluit te scheiden — uit eerlijkheid, zegt hij, omdat hij al jaren ongelukkig is — hoopt hij dat Kat zijn beslissing zal begrijpen. Maar het loopt anders: Kat stelt hem voor een keihard ultimatum. En hoewel hij weet dat het ultimatum manipulatief is, kan hij niet anders dan zijn relatie met Sarah beëindigen. Sarah blijft alleen achter, maar blijft hopen dat hij misschien op zijn beslissing zal terugkomen.

Wat ik vooral waardeer is hoe Robinson met scherp oog observeert wat een gezin meebrengt: kinderen die het huis uitgaan, hun eigen leven leiden, hun eigen beslissingen nemen, kleinkinderen — en dat moment waarop je als ouder merkt dat je eigenlijk ‘buitenspel’ staat.

Een zin op bladzijde 221 raakte me bijzonder:
‘Maakt zij geen deel uit van hun leven, zoals zij deel uitmaken van het hare?’

Robinson schrijft gedempt en met een trefzekere, realistische precisie. Ze kiest voor nabijheid in plaats van spektakel: de spanning zit in blikken, stiltes en gewoontes. Haar zinnen voelen vaak als kleine cadeautjes. De afwisseling van perspectief geeft de roman adem; zo begrijp ik zowel Sarah’s hoop als Warren’s twijfel. En tussen de regels door laat ze zien hoe een trouwbelofte niet alleen houvast kan bieden, maar ook kan aanvoelen als een handboei. Wie houdt van plotgedreven drama of grote confrontaties, kan het tempo traag vinden, maar wie haar subtiliteit de tijd gunt, wordt rijkelijk beloond.

GAAN is een volwassen roman die de complexiteit van gevoelens en keuzes intact laat. Robinson laat zien dat liefde tegelijk kan redden en verwonden. Het is een boek om van te genieten, om te koesteren, en om nog lang over na te denken. Het laatste deel raakt diep en kleurt alles wat eraan voorafging op een onvergetelijke manier. Het blijft nazinderen.

Een aanrader!