De kleuren van het donker

Afgelopen week las ik het bijzondere verhaal 'De kleuren van het donker'. Ik keek erg uit naar dit verhaal nadat ik het ebook had gewonnen bij lsuitgeverij. Dit was mijn eerste kennismaking met het werk van Chris Whitaker.

Patch en Saint zijn al van jongs af aan beste vrienden in een klein dorp. Wanneer Patch een meisje redt maar zelf wordt ontvoerd, belandt hij opgesloten in het donker – samen met Grace, een mysterieus meisje. Saint stort zich wanhopig in de zoektocht, vastberaden om hem te vinden, ook als ieder ander het al heeft opgegeven. De Patch die ze terugvindt, is niet meer de jongen die hij ooit was. Hij is veranderd – gevormd door duisternis, met maar één doel: Grace redden.

In een reeks korte hoofdstukken – verteld vanuit het perspectief van Patch of Saint – volgen we hun levens gedurende 26 jaar. Het tempo van het verhaal is traag; het draait niet alleen om de ontvoering en de zoektocht, maar vooral om de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersonen.

Chris Whitaker hanteert een bijzondere schrijfstijl, waarbij hij regelmatig wisselt tussen heden, verleden en toekomst. Voor mij werkte dit verwarrend: ik raakte soms de draad kwijt, moest stukken opnieuw lezen en had toch het gevoel dat ik belangrijke nuances miste. Tegelijkertijd schrijft hij buitengewoon kleurrijk en gedetailleerd, waardoor personages en omgevingen echt tot leven komen.
De kleuren van het donker is geen traditionele thriller vol actie en spanning. De dreiging sluimert op de achtergrond, maar staat nooit op de voorgrond. In plaats daarvan draait het boek om de gevolgen van een ingrijpende gebeurtenis: hoe een ontvoering levens op zijn kop zet. Thema’s als hoop, liefde, verlies en vriendschap spelen een grotere rol dan de spanning zelf.

Hoewel het verhaal op veel vlakken indrukwekkend is, kon de schrijfstijl me helaas niet volledig grijpen. De structuur maakte het voor mij lastig om volledig in het boek op te gaan.