Te veel personages

Ontmaskerd speelt zich af op Ameland rond de tijd van het Sunneklaasfeest. Een actueel thema dat blijkbaar bij bekende auteurs als beginnende auteurs tot de verbeelding spreekt.

Ontmaskerd is een échte thriller, het verhaal wordt verteld vanuit de beleving van meerdere personen. Dat zijn er echter zó veel: Jan, Jeroen, Siem, Silke, Charlie, Caroline, Jessie en Myrthe, dat voor mijn gevoel niet één persoon in het verhaal écht een gezicht krijgt. Ik mis de round characters, de gelaagdheid. Ik heb als lezer niet het gevoel gekregen dat ik de personages echt heb leren kennen.

Knap vind ik wel dat ik heel lang heb gedacht te weten wie wraak wil nemen in het boek, maar de auteur zet de lezer duidelijk op het verkeerde been. De wending die het verhaal neemt, zag ik niet aankomen. Knap gedaan!

Heel af en toe zijn er zinnen in het boek die even 'stil zetten', een natuurbeschrijving van het eiland, een gedachte, voor de rest is het spannend leesvoer en een origineel thema. Niets mis mee, maar door de vele personages mis ik 'body.'

Charlie in haar bootje op de Loosdrechtse plassen, zichzelf rechtvaardigend voor de keuzes die heeft gemaakt en de stappen die ze heeft gezet, het doet me al met al een beetje té veel denken aan de hoofdpersoon uit 'Waar de rivierkreeften zingen.' Het grote verschil is dat ik háár keuzes en besluiten wel begrijp. Met die van Charlie heb ik toch moeite.

In Ontmaskerd had ik graag gezien dat het onrecht, jaren geleden aangedaan, écht boven tafel was gekomen d.m.v. het berechten van de dader(s).